Mijn maagverkleining is alweer 2,5 maand geleden. De laatste tijd gaat de tijd erg snel, maar dit was voor de operatie wel anders. Ik was continue bezig met alles wat geregeld moest worden en ik was druk met bedenken hoe het leven met een maagverkleining zou zijn. Hoe dit echt zou zijn, kon ik natuurlijk niet weten, maar ik had wel dromen. Voor de operatie maakte ik een soort bucketlist voor na de gastric bypass. Sommige puntjes heb ik al behaald, maar ik heb niets meer aan de lijst veranderd, sinds ik het schreef half november.
Niet meer zweten als een otter
Mede dikkies herkennen het vast wel, als je dik bent, dan zweet je als een otter. Nu heb ik sowieso wel zweetklieren die snel open staan, maar ik heb het echt nooit koud. Eerder veel te warm en dan stroomt het vocht van mijn gezicht. Wat ik dus echt ontzettend smerig vind. Ik hoop dat dit een van de dingen is waar ik al heel snel geen last meer van zal hebben.
Een fysieke rem krijgen na de Gastric Bypass
Als het goed is gaat de maagverkleining er straks voor zorgen dat ik niet veel meer kan eten. Iets waar ik nu moeite mee heb, ik ken geen mate. Het is niet zo dat ik nog een tweede keer ga opscheppen, maar ik schep de eerste keer al teveel op. En in plaats van een handje chips, eet ik het liefst de hele zak leeg. Ik hoop dat de operatie me een fysieke rem geeft. Dat meer eten gewoon niet meer kan en ik daardoor leer om normale porties te eten.
Mijn gewicht van voor de zwangerschap van Luuk terugkrijgen
Natuurlijk hoop ik dat er nog veel meer gewicht vanaf gaat dan de ruim 25 kilo die ik zwaarder ben sinds ik zwanger werd van Luuk. Maar wat zou het een enorme mijlpaal zijn om onder de 85kg uit te komen. Dat was mijn startgewicht toen ik zwanger werd van Luuk. En dat was in die tijd zeker niet mijn zwaarste gewicht, ik was al iets afgevallen. Onder de 100kg komen is de eerste mijlpaal, maar onder de 85kg komen is wat mij betreft de volgende grote mijlpaal. Al is het misschien verstandiger om kleinere doelen te nemen. Ach ik weet het ook niet, ik heb geen flauw idee hoe snel het zal gaan. Maar ik hoop wel dat die 85kg in elk geval haalbaar is. Voor de rest zien we het dan wel weer.
Normaal uit de helikopter van de Julianatoren stappen
Afgelopen zomer had ik het zwaar. Het was gelukkig geen hele warme zomer, want ik had het heel slecht, ik zat mezelf in de weg en was dikker dan ooit. Toch gingen we met het hele gezin een dagje naar de Julianatoren. Het was erg warm die dag en Luuk vond het leuk als ik mee ging in attracties. Zo ook in de helikopter die over het park heen vliegt. Die helikopter was alleen zo klein, dat ik zo ongeveer dubbelgevouwen achterin zat en om uit de helikopter te komen, probeerde ik van alles en nog wat, maar er charmant uit stappen was geen optie. Ik schaamde me kapot. Als ik veel ben afgevallen en weer met de jongens naar de Julianatoren ga, wil ik normaal uit de helikopter kunnen stappen. Zonder me te schamen. Dat zal echt fantastisch voelen.
Zwemmen zonder me dik te voelen
Luuk en Maik vinden het heerlijk om te zwemmen. En ik zelf eigenlijk ook. Al vind ik het de laatste jaren steeds lastiger om me in een badpak te hijsen. Want ik voel me dik, ik voel me bekeken en heb er moeite mee om mezelf in een zwembad te laten zien. Ik weet heel goed dat dit na veel afvallen waarschijnlijk niet veel beter zal worden, want ik zal vast en zeker last krijgen van loszittende huid, maar dan zien mensen in elk geval dat je bent afgevallen en voel ik me hopelijk niet meer heel erg dik.
Shoppen tussen de reguliere maten
Voor ik zwanger werd van Luuk paste ik in maat 44. Eigenlijk is dat ook al een plus size maat, maar die kun je in elk geval nog in de reguliere kledingwinkels vinden. Het zou fantastisch zijn om in elk geval weer een maat 44 te kunnen dragen na de gastric bypass. Al hoop ik stiekem toch dat ik misschien nog wel een kleiner maatje ga passen tegen de tijd dat ik klaar ben met afvallen.
Weg met dat urineverlies!
Sinds mijn zwangerschappen heb ik extreem veel last van urineverlies. Helaas. Het is zo erg dat ik regelmatig met incontinentiebroekjes moet lopen. Ik schaam me daar kapot voor en het beperkt me erg in mijn doen en laten. Het is ook dubbel om je kind te leren niet in zijn broek te plassen en het zelf wel te doen. Maar ach zolang het geen incontinentie kind is.. Afgelopen jaar ben ik voor onderzoeken naar een arts geweest, ik was de perfecte kandidaat voor een operatie aan mijn plasbuis vanwege ongewenst urineverlies, maar omdat ik zoveel af zal gaan vallen, werd er besloten dit toch niet te doen. Ze zijn ervan overtuigd dat het verliezen van mijn overgewicht het grootste deel van het probleem zal doen verdwijnen. Of dat zo is moeten we natuurlijk maar afwachten, zo niet, dan gaat er alsnog een operatie plaatsvinden. Als ik maar van dat urineverlies af kom. Dat zal me helpen in de mogelijkheid om te bewegen en sporten.
Mezelf niet meer vol walging bekijken in de spiegel
Het is erg he, maar het is wel wat ik doe momenteel. Of nou ja, momenteel. Zo gaat het al een tijdje. Ik vind het vreselijk om naar mezelf te moeten kijken. En hoop dat dit na de gastric bypass steeds leuker en fijner gaat worden. Ik blijf natuurlijk een vrouw en die zijn over het algemeen erg kritisch over zichzelf. Maar het zou fijn zijn om weer blij te worden van mijn spiegelbeeld. Of in elk geval blijer.
Een flinke lijst. Maar ik hoop van harte dat ik alles volgend jaar kan afstrepen. Of dat zo is zal ik jullie ter zijner tijd wel in een update laten weten!
Lees hier meer artikelen over de maagverkleining.