Wat als ik er niet meer ben?

Er zijn van die dingen, daar wil je eigenlijk niet aan denken. Maar die wel belangrijk zijn om over na te denken. “Wat als ik er niet meer ben?”- is zo’n ding.  Ik wil er eigenlijk niet aan denken. Maar ik moet wel. Want als er iets met mij gebeurd, tijdens de bevalling of de jaren daarna… Wie zorgt er dan voor mijn kind?

Je wilt er niet vanuit gaan. Je wilt er vanuit gaan dat je oud en grijs wordt. Je kind (en kleinkinderen) zien opgroeien en gelukkig zien worden. Maar laten we wel eerlijk zijn. Er zijn dingen die je niet in de hand hebt. Als een idioot besluit door rood te rijden, als ik op weg ben naar mijn werk o.i.d. Het kan. Je wilt het niet, maar het kan.

Als je een partner hebt kun je nog denken hij/zij is er dan nog. Maar dat stukje valt al weg bij mij. Ik ben alleen (bewust voor gekozen). Dus wie zorgt er dan voor mijn kind. Al in de aanloop naar mijn zwangerschap heb ik er wel over nagedacht. Maar in de loop van de tijd veranderd je visie, je leven en je omgeving. Als ik niks zou vastleggen dan zou de jeugdrechter beslissen (wel in overleg met familie) maar dan hebben ze mijn mening niet.

Je zou dan misschien zeggen: je ouders. Ook dat gaat bij mij het niet worden. Mijn ouders zijn al in de 70, en dat wil ik ze niet aan doen. Ineens weer de zorg voor (wellicht) een klein kind. En wat als zij dan wegvallen? Dan moet mijn kind weer naar een ander. Dan kom je al gauw op broers/zussen die je hebt of een goede vriendin (of ander familielid).

Maar er zijn nog meer overwegingen:

• Willen zij wel de zorg voor mijn kind?
• Vind ik hun geschikte opvoeders?
• Wat is/hoe goed is de relatie met mijn kind?
• Kunnen zij het financieel wel dragen?
• Hebben ze zelf al kinderen/ervaring?
• Zijn zij sterk genoeg om in zo’n situatie de zorg over te nemen?
• Wil ik iemand voor de opvoeding en een apart iemand die het financiële gedeelte beheert?

En zo zijn er nog veel meer gedachten voorbijgekomen.

Rond 20 weken begon ik er steeds meer over na te denken. En besloot ik eigenlijk ook dat ik het wel vast wilde leggen voor het einde van de zwangerschap. Want wat als er wat gebeurt bij de bevalling (hoeft overigens niet gelijk sterfte te zijn, je kan ook in coma raken door een of ander iets).

Ik besloot het ook bij mijn familie neer te leggen. Ik vond hun visie en mening ook belangrijk. Het is geen leuk onderwerp om te bespreken maar wel belangrijk. En daarbij vroeg ik binnen de Verenging Bam-mam.nl ook hoe zij het geregeld hadden en waarom. Maar ook waar.

Ik ben er denk ik uit. Toch durf ik het nog niet helemaal vast te leggen. Dat is toch wel een drempeltje…

Heb jij hier ook over nagedacht? Iets geregeld?

]]>