Category: gezondheid

Wat is hersenvliesontsteking? Hoe herkennen en wat zijn de gevolgen?.nl

Hersenvliesontsteking, voor veel ouders een angst. Het zou je kind maar overkomen! Een ziekte die zoveel impact kan hebben en zo gevaarlijk kan zijn.. Maar zijn deze zorgen nou wel of niet terecht? Wat is een hersenvliesontsteking eigenlijk? In dit artikel wordt daar verder op ingezoomd en worden je vragen hopelijk beantwoord!

Hersenvliesontsteking.. Hoe ontstaat het?

Een hersenvliesontsteking is, zoals de naam het al aangeeft, een ontsteking van het hersenvlies. Het hersenvlies ligt om de hersenen en het ruggenmerg heen. Wanneer deze ontstoken is, spreekt men dus van een hersenvliesontsteking. Een hersenvliesontsteking kan op verschillende manieren ontstaan. De ontsteking kan worden veroorzaakt door een virus, maar ook door een bacterie. Zoals ook bij andere ‘aandoeningen’, is het in dit geval ook zo dat de hersenvliesontsteking die veroorzaakt is door een virus, minder ernstig is dan wanneer er sprake is van de bacteriële infectie. Beide vormen zijn niet prettig, maar geven wel een aanduiding over de benodigde behandeling.

Wat gebeurt er in je lichaam bij een hersenvliesontsteking?

Zoals aangegeven is het hersenvlies onstoken wanneer gesproken wordt over een hersenvliesontsteking. Meestal start een bacteriële hersenvliesonsteking door een ontsteking in de bloedbanen. De bacteriële infectie breidt zich uit en komt zo ook in het hersenvlies terecht. De andere variant wordt veroorzaakt door een virus, die door besmetting is overgedragen en opgepakt.

Is hersenvliesontsteking besmettelijk en wanneer komt het voor?

De virale infectie is zeker besmettelijk. Al drie weken voordat de symptomen zich voordoen, is het al besmettelijk en kan het worden doorgegeven. Dit maakt het zo lastig om te voorkomen, omdat mensen elkaar al kunnen besmetten voor zij door hebben dat zij zelf besmet zijn. De bacteriële infectie is niet per definitie besemettelijk, maar kan het soms wel zijn. Mensen kunnen ook de bacterie bij zich dragen, maar uiteindelijk niet last krijgen van de zo gevreesde ‘hersenvliesontsteking’. Dit betekent, dat de een wel ziek zal worden en de ander niet. Het is nog niet bekend waar dit aan kan liggen. Wel is bekend, dat de bacterie zo’n twee tot 10 dagen besmettelijk kan zijn. Wel kan dit alleen in heel nauw contact, zoals bijvoorbeeld op school, bij familie of in het kinderdagverlijf.

Belangrijk om te weten, is dat je vatbaarder bent voor hersenvliesontsteking wanneer je immuunsysteem niet zo sterk is, of wanneer je bijvoorbeeld een wondje hebt bij je ogen of je neus en oren. Op die momenten is het dus eerder waarschijnlijk dat je een hersenvliesontsteking oploopt. Meer informatie vind je hier.

Ik maak mij zorgen dat mijn kind hersenvliesontsteking zal oplopen, is dat terecht?

Deze vraag is lastig te beantwoorden, omdat het niet zo is dat elk kind per definitie hersenvliesontsteking zal krijgen. Wel is bekend, dat sommige vormen vooral bij kinderen voorkomen. Denk hierbij aan verschillende bacteriële infecties, die juist bij kinderen tot 4 jaar spelen, of bij jongeren vanaf 14 jaar. Ook zijn er virussen die juist jonge kinderen tot 5 jaar besmetten. Een veel voorkomend voorbeeld van een virus dat hersenvliesontsteking kan veroorzaken, is de bof.

Hoe kan ik hersenvliesontsteking herkennen?

De symptomen kunnen verschillen, afhankelijk van het type infectie. Toch lijkt het zo erg op elkaar, dat aan de hand van de symptomen alleen niet kan worden vastgesteld of het gaat om een virus of een bacterie. Symptomen die het meest voorkomen zijn hoofdpijn, koorts en bijvoorbeeld een stijve nek. Ook kunnen rillingen, er bleek uit zien, overgeven, verward zijn en vlekjes die niet van kleur veranderen als je erop drukt, wijzen op een hersenvliesontsteking. Hier lees je meer over symptomen en eventuele aanwijzingen.

Wat kan er gedaan worden als mijn kind een hersenvliesontsteking heeft?

Is een virus de boosdoener? Dan kan er vaak niet veel gedaan worden. Wel is het goede nieuws dat deze variant dan vanzelf over zou gaan. Goed uitzieken dus en de tijd nemen om echt beter te worden. Gaat het om een bacterie? Dan zal er een behandeling plaats moeten vinden, waarin het kind antibiotica toegeschreven krijgt. Dit antibioticum zal de bacterie bestrijden, waardoor ook de symptomen weer af zullen nemen.

Wat zijn de gevolgen van een hersenvliesontsteking?

In principe is er niks aan de hand, als je er op tijd bij bent en op tijd de ziekte kunt bestrijden. De ziekte kan gevaarlijk zijn, wanneer de infectie de tijd krijgt om de hersenen zelf aan te tasten. Dit kan invloed hebben op bijvoorbeeld de bloeddruk en ademhaling. Als de ziekte ver gevorderd is als je ingrijpt, kan het ook invloed hebben op bijvoorbeeld geheugenverlies of een taalstoornis. Dit komt niet vaak voor en is alleen mogelijk bij een bacteriële infectie.

Wil je meer lezen? Op de website van de Hersenstichting vind je een kort en informatief stuk over hersenvliesontsteking.

Heb jij of heeft je kind een hersenvliesontsteking gehad? Hoe ben je daarachter gekomen? Wat hielp jouw kind om beter te worden?

15 July 2018
Bereklauw plant; Hoe deze gevaarlijke plant te verwijderen of bestrijden?

BERENKLAUW – Van het weekend was ik met mijn zoontje aan het wandelen in een prachtig natuurgebied. We bekeken de verschillende soorten bloemen en planten die we tegenkwamen. Ook de plantensoort berenklauw is weer volop aanwezig; het lijkt een onschuldige plant met zijn witte bloemen maar schijn bedriegt. Gelukkig kennen steeds meer mensen de gevaren van deze plant. Maar er zijn nog steeds een hoop kinderen én volwassenen die deze plant nog niet kennen. Wat moet je weten over de gevaren en wat moet je doen wanneer de huid toch in aanraking is geweest met deze plant?

Wat is berenklauw en hoe kan je deze herkennen?

De berenklauw is een plant die behoort tot de schermbloemenfamilie. Er zijn twee soorten: de gewone berenklauw en de reuzenberenklauw. Zoals je waarschijnlijk wel zult verwachten is de laatste soort het meest gevaarlijk.

De gewone berenklauw kan, afhankelijk van de groeiplaats, zo’n 1,5 meter hoog worden en de reuzenberenklauw wel 4 meter! De berenklauw is een stevige plant met grote bladeren. Wanneer hij in bloei staat heeft hij grote bossen met witte bloemen. De bladeren en stengels bevatten brandhaartjes. De berenklauw dankt zijn naam aan de vormen van de bladeren welke op blauwen lijken. De bladeren van de reuzenberenklauw zelfs wel een meter lang worden.

Waar en wanneer komt berenklauw voor?

De berenklauw komt van nature uit Europa en kom je overal in Nederland tegen. Vooral in parken, weilanden, langs wegen en sloten is deze plant zichtbaar. Het zijn plekken waar graag kinderen spelen, het is daarom van groot belang dat zij weten hoe de plant er uit ziet. De meeste incidenten met de berenklauw, zijn dan ook met kinderen. De plant groeit meestal in de periode juni t/m oktober.

Lees ook: Ons buitenkind

Wat zijn de gevaren van berenklauw?

In de haren van de berenklauw zit een soort sap welke furocoumarinen bevat. Furocoumarinen is een stof die sommige planten aanmaken om zich te beschermen tegen insectenvraat. Deze stof kan bij mensen en bepaalde dieren ervoor zorgen dat de huid heel erg gevoelig wordt voor zonlicht. Deze gevoeligheid kan zelfs zo erg zijn dat je flinke zwellingen en brandwonden (tot in de derde graad) krijgt van het zonlicht. De brandwonden genezen meestal binnen twee weken.

De huid blijft op de plekken nog jarenlang gevoelig voor zonlicht. Bij aanraking van de berenklauw is het dus mogelijk dat je dit sap op je hebt gekregen. Wanneer je de berenklauw hebt aangeraakt, merk je niet direct iets, dit duurt meestal zo’n 24 tot 48 uur. Er ontstaan rode branderige vlekken op de plekken waarmee je met de plant in aanraking bent geweest. Na een aantal uur kunnen de vlekken pijnlijker worden en gaan zwellen of blaren gaan vormen.

Het sap van de berenklauw is zeer giftig en kan wanneer het in de ogen komt, zelfs tot blindheid leiden. Wanneer het sap van de berenblauw in de mond terecht komt, kun je er zelfs aan overlijden.

De berenklauw lijkt een onschuldige plant met zijn witte bloemen maar schijn bedriegt. Gelukkig kennen steeds meer mensen de gevaren van deze plant. Wat moet je weten over de gevaren van berenklauw en wat moet je doen wanneer de huid toch in aanraking is geweest?

Wat moet je doen wanneer je met berenklauw in aanraking bent geweest?

Wanneer je in aanraking bent geweest met berenblauw, moet je direct uit de zon blijven om de kans op blaarvorming te verkleinen. Probeer zo snel mogelijk de huid te spoelen met lauw water en zeep. Indien je deze mogelijkheid niet hebt, zorg er dan voor dat de huid bedekt is. Zorg ervoor de het sap niet verder wordt uitgewreven over de rest van het lichaam (met name niet in het gezicht!) Wanneer berenklauw in de ogen is gekomen, spoel dan de ogen lang en goed met water.

Wanneer er sap van de plant is de ogen is gekomen, ga dan direct naar de huisarts. Wanneer het sap in de mond is gekomen, dien je direct naar de spoedeisende hulp in het ziekenhuis te gaan. Zodra er huidirritatie ontstaat (zwellingen, blaren, rode vlekken of jeuk), neem dan ook contact op met de huisarts. Probeer de rest van de week uit de zon te blijven om verdere blootstelling aan het zonlicht te voorkomen.

De blaren welke ontstaan door aanraking met berenklauw, dienen behandeld te worden als brandwonden. Wanneer de blaren opengaan, worden het open wonden welke zeer pijnlijk zijn. Na genezing van de huid kunnen littekens en/of pigmentvlekken achterblijven.

Hoe kun je berenklauw bestrijden of verwijderen?

Wanneer je berenklauw in de tuin tegenkomt, verwijder deze dan met handschoenen, een bril en bedekte (waterafstotende) kleding. Wanneer je berenklauw langs de weg tegenkomt, kun je contact opnemen met de gemeente. De gemeente is echter niet verplicht berenklauw te verwijderen.

24 May 2018
4 maanden na gastric bypass; Blijven afvallen en hoeveel kilo kwijt?

We zijn 4 maanden na de Gastric Bypass, een bewogen periode waarin ik mezelf regelmatig flink ben tegengekomen. Maar waarin ik ook heel veel kilo’s ben kwijtgeraakt. Ik vond het tijd voor een nieuwe update, met daarin natuurlijk ook wat voor en na foto’s!

Dumpings?

Bij de laatste update, twee maanden geleden, schreef ik al dat de dumpings van de ene op de andere dag weg bleven. In extreme vorm tenminste. Heel soms was er echt wel eens een teken van mijn lichaam dat ik te snel of te verkeerd at. En ik ben blij te vertellen dat dit nog steeds het geval is. Ik heb nog maximaal 2 keer per week een dumping en verder kan ik alles eten en drinken. Wel kan ik een dumping krijgen als ik te snel eet of wanneer ik iets eet met veel koolhydraten. Pasta, aardappel of rijst dan met name.

Grotere hoeveelheden eten

Wat ik erg gek vind om te merken, is dat ik in vergelijking tot 2 maanden geleden, toch wel grotere hoeveelheden kan eten. Een hele boterham gaat er zonder problemen in. Ik zou niet weten of ik meer dan dat kan eten, want ik vind zelf dat ik genoeg heb aan een boterham. Maar waar ik voorheen nog geen volledig beschuitje op kon, eet ik er nu 1,5 tot 2. Dat zorgt wel eens voor twijfels, want eet ik dan niet teveel? Gelukkig heb ik vriendinnen die jaren geleden al een Gastric Bypass hebben laten doen, die me laten weten dat het heel normaal is. En ik blijf ook afvallen, dus het zit vast goed, maar het is een vreemde gewaarwording.

Kleinere kledingmaten

Het wordt steeds lastiger voor me om goed passende kleding te vinden. Shirtjes zitten aan de bovenkant perfect, maar zitten onderaan mijn buik nog net te strak. En met broeken is het precies andersom, als ze om mijn benen goed zitten, zitten ze te strak om mijn buik en als het bij mijn buik goed zit, lubbert het om mijn benen. Iets wat ik best wel lastig vind. Maar ik vind het steeds leuker om te shoppen tussen de dameskleding in de winkels. Ik ben van een maat 52 naar een 44 gegaan. En eigenlijk denk ik dat ik stiekem zelfs al wel in 42 pas. Zodra het sale is, sla ik in elk geval mijn slag. Want jeetje, wat is het een enorme kostenpost om veel af te vallen. Ik had nog wel kleding die me vorig jaar te klein was, maar daar ben ik echt alweer uitgegroeid. Gelukkig heeft mijn moeder wel kleding voor me waar ik in pas, maar ook dat begint langzaam aan steeds meer te groot te worden. Het is vreemd om tussen de normale maten en merken te kunnen winkelen. Mijn favoriete merken momenteel zijn Vero Moda, Jacqueline de Yong, Only en ik shop ook graag bij C&A en H&M.

Groeiend zelfvertrouwen

Dat niet iedereen vanzelf meer zelfvertrouwen krijgt na een maagverkleining, was me wel duidelijk voor ik me liet opereren. Ik had er rekening mee gehouden dat ik onzeker over mijn uiterlijk zou blijven. Helemaal als je las krijgt van loshangend vel. Maar ik moet bekennen, bij iedere kilo die eraf vliegt, groeit mijn zelfvertrouwen. Ik ben niet meer onzeker over mijn voorkomen, ik neem complimenten in ontvangst (al is dat nog steeds wel lastig) en de belangrijkste; ik voel me niet meer dik. Ik zie mezelf wekelijks veranderen als ik in de spiegel kijk en merk aan de contacten die ik op doe, dat de muur om me heen afbrokkelt. Ik voelde me erg alleen en weet dat soms wel eens aan dat mensen niet met dikke mensen om willen gaan (ja echt, het slaat nergens op!), maar ik merk hoe langer hoe meer dat het aan mezelf lag. Ik stelde mezelf niet open en eerlijk, ik zou ook niet iemand aanspreken die een gezicht op onweer heeft. Het zijn niet alleen veranderingen aan de buitenkant, maar ook zeker aan de binnenkant.

Hoeveel gewicht ben ik nu kwijt?

Ik had verwacht dat ik wat vaker stil zou staan in gewicht nu. Want dat zou niet gek zijn, mijn lichaam mag best af en toe even op de rem trappen als het te snel gaat. Maar het gebeurt zelden. Ik denk er niet wekelijks aan om op de weegschaal te stappen, maar als ik erop stap is er vaak minimaal een kilo vanaf. Alleen had ik afgelopen maand 1 moment dat ik zwaarder geworden was. Heel vreemd, ik maakte me ook niet direct zorgen hoor, maar was wel heel blij toen ik een week later weer lichter was.

Op dit moment ben ik 29,8 kg kwijt. Afgerond dus zo’n 30 kilo. En dat in ruim 4 maanden tijd, het is belachelijk zo snel het gaat. Mijn streefgewicht is iets bijgesteld. Ik zou graag onder de 65 kg willen komen, of iets meer. Maar dat betekent dat ik nog maar 15 kg te gaan heb. En ik krijg er steeds meer vertrouwen in dat het me gaat lukken. Al moet ik er heel hard voor sporten en nog een hele tijd heel goed op mijn voeding letten. Het voelt zo lekker om al dat gewicht niet mee te tillen.

Het is goed zo

En als ik de voor en nafoto naast elkaar leg, dan besef ik me ook dat het niet uitmaakt waar het eindigt. Of het mijn streefgewicht is of niet. Stel nou dat het afvallen nu gaat stoppen, ik niets meer kwijtraak, wat ik ook doe. Dan is het goed zo. Moet je eens kijken waar ik vandaan kom en waar ik nu sta. Ik beweeg me veel makkelijker, ben actiever, vrolijker en bovenal heb ik een veel gezonder gewicht. Zelfs als ik er nog lang niet ben. En dat is uiteindelijk waar het om draait.

Ik merk steeds meer dat mensen me niet herkennen en dat als ze me zien, ze vooral heel veel vragen hebben over de operatie. Het lijkt me leuk om binnenkort wat vragen te bundelen en beantwoorden. Heb jij nog een brandende vraag voor me, over mij, mijn voeding, de operatie of iets anders wat ermee te maken heeft hoor ik het graag!
]]>

11 April 2018
Na de gastric bypass – Wat ik allemaal weer wil kunnen- MamaKletst

Mijn maagverkleining is alweer 2,5 maand geleden. De laatste tijd gaat de tijd erg snel, maar dit was voor de operatie wel anders. Ik was continue bezig met alles wat geregeld moest worden en ik was druk met bedenken hoe het leven met een maagverkleining zou zijn. Hoe dit echt zou zijn, kon ik natuurlijk niet weten, maar ik had wel dromen. Voor de operatie maakte ik een soort bucketlist voor na de gastric bypass. Sommige puntjes heb ik al behaald, maar ik heb niets meer aan de lijst veranderd, sinds ik het schreef half november.

Niet meer zweten als een otter

Mede dikkies herkennen het vast wel, als je dik bent, dan zweet je als een otter. Nu heb ik sowieso wel zweetklieren die snel open staan, maar ik heb het echt nooit koud. Eerder veel te warm en dan stroomt het vocht van mijn gezicht. Wat ik dus echt ontzettend smerig vind. Ik hoop dat dit een van de dingen is waar ik al heel snel geen last meer van zal hebben.

Een fysieke rem krijgen na de Gastric Bypass

Als het goed is gaat de maagverkleining er straks voor zorgen dat ik niet veel meer kan eten. Iets waar ik nu moeite mee heb, ik ken geen mate. Het is niet zo dat ik nog een tweede keer ga opscheppen, maar ik schep de eerste keer al teveel op. En in plaats van een handje chips, eet ik het liefst de hele zak leeg. Ik hoop dat de operatie me een fysieke rem geeft. Dat meer eten gewoon niet meer kan en ik daardoor leer om normale porties te eten.

Mijn gewicht van voor de zwangerschap van Luuk terugkrijgen

Natuurlijk hoop ik dat er nog veel meer gewicht vanaf gaat dan de ruim 25 kilo die ik zwaarder ben sinds ik zwanger werd van Luuk. Maar wat zou het een enorme mijlpaal zijn om onder de 85kg uit te komen. Dat was mijn startgewicht toen ik zwanger werd van Luuk. En dat was in die tijd zeker niet mijn zwaarste gewicht, ik was al iets afgevallen. Onder de 100kg komen is de eerste mijlpaal, maar onder de 85kg komen is wat mij betreft de volgende grote mijlpaal. Al is het misschien verstandiger om kleinere doelen te nemen. Ach ik weet het ook niet, ik heb geen flauw idee hoe snel het zal gaan. Maar ik hoop wel dat die 85kg in elk geval haalbaar is. Voor de rest zien we het dan wel weer.

Normaal uit de helikopter van de Julianatoren stappen

Afgelopen zomer had ik het zwaar. Het was gelukkig geen hele warme zomer, want ik had het heel slecht, ik zat mezelf in de weg en was dikker dan ooit. Toch gingen we met het hele gezin een dagje naar de Julianatoren. Het was erg warm die dag en Luuk vond het leuk als ik mee ging in attracties. Zo ook in de helikopter die over het park heen vliegt. Die helikopter was alleen zo klein, dat ik zo ongeveer dubbelgevouwen achterin zat en om uit de helikopter te komen, probeerde ik van alles en nog wat, maar er charmant uit stappen was geen optie. Ik schaamde me kapot. Als ik veel ben afgevallen en weer met de jongens naar de Julianatoren ga, wil ik normaal uit de helikopter kunnen stappen. Zonder me te schamen. Dat zal echt fantastisch voelen.

Zwemmen zonder me dik te voelen

Luuk en Maik vinden het heerlijk om te zwemmen. En ik zelf eigenlijk ook. Al vind ik het de laatste jaren steeds lastiger om me in een badpak te hijsen. Want ik voel me dik, ik voel me bekeken en heb er moeite mee om mezelf in een zwembad te laten zien. Ik weet heel goed dat dit na veel afvallen waarschijnlijk niet veel beter zal worden, want ik zal vast en zeker last krijgen van loszittende huid, maar dan zien mensen in elk geval dat je bent afgevallen en voel ik me hopelijk niet meer heel erg dik.

Shoppen tussen de reguliere maten

Voor ik zwanger werd van Luuk paste ik in maat 44. Eigenlijk is dat ook al een plus size maat, maar die kun je in elk geval nog in de reguliere kledingwinkels vinden. Het zou fantastisch zijn om in elk geval weer een maat 44 te kunnen dragen na de gastric bypass. Al hoop ik stiekem toch dat ik misschien nog wel een kleiner maatje ga passen tegen de tijd dat ik klaar ben met afvallen.

Weg met dat urineverlies!

Sinds mijn zwangerschappen heb ik extreem veel last van urineverlies. Helaas. Het is zo erg dat ik regelmatig met incontinentiebroekjes moet lopen. Ik schaam me daar kapot voor en het beperkt me erg in mijn doen en laten. Het is ook dubbel om je kind te leren niet in zijn broek te plassen en het zelf wel te doen. Maar ach zolang het geen incontinentie kind is.. Afgelopen jaar ben ik voor onderzoeken naar een arts geweest, ik was de perfecte kandidaat voor een operatie aan mijn plasbuis vanwege ongewenst urineverlies, maar omdat ik zoveel af zal gaan vallen, werd er besloten dit toch niet te doen. Ze zijn ervan overtuigd dat het verliezen van mijn overgewicht het grootste deel van het probleem zal doen verdwijnen. Of dat zo is moeten we natuurlijk maar afwachten, zo niet, dan gaat er alsnog een operatie plaatsvinden. Als ik maar van dat urineverlies af kom. Dat zal me helpen in de mogelijkheid om te bewegen en sporten.

Mezelf niet meer vol walging bekijken in de spiegel

Het is erg he, maar het is wel wat ik doe momenteel. Of nou ja, momenteel. Zo gaat het al een tijdje. Ik vind het vreselijk om naar mezelf te moeten kijken. En hoop dat dit na de gastric bypass steeds leuker en fijner gaat worden. Ik blijf natuurlijk een vrouw en die zijn over het algemeen erg kritisch over zichzelf. Maar het zou fijn zijn om weer blij te worden van mijn spiegelbeeld. Of in elk geval blijer.

Een flinke lijst. Maar ik hoop van harte dat ik alles volgend jaar kan afstrepen. Of dat zo is zal ik jullie ter zijner tijd wel in een update laten weten!

Lees hier meer artikelen over de maagverkleining.

18 February 2018
Voor en na gastric bypass; hoeveel afgevallen?

Inmiddels is de Gastric Bypass alweer ruim twee maanden geleden. Ik had een maand geleden niet durven te hopen dat ik me nu zoveel beter zou voelen dan toen. Iedereen in het ziekenhuis en mensen die ervaring hebben met zo’n operatie zei het al; het wordt beter, geef het tijd, het komt goed. Ik zat alleen zo in de pijntjes en nare gevoelens, dat ik het maar moeilijk kon geloven. Maar ze hadden gelijk. Gelukkig! Ik vertel je wat er afgelopen maand allemaal is gebeurd en hoe het met de kilo’s gaat.

Wat is een dumping?

Na mijn vorige update vertelde ik al dat ik veel last had van het dumpingsyndroom. En dat ik op een later moment wel zou vertellen wat het inhoudt. Ik kreeg al wel heel veel vragen over wat het nou precies is. Daarom ga ik er deze keer wel op in. Het dumpingsyndroom is dat je klachten hebt na het eten, als je een Gastric Bypass hebt gehad. Veelal komt het door te snel teveel calorieën te eten of te drinken. De dunne darm kan dan de calorieën niet snel genoeg verwerken. Het kan komen door teveel suiker, te vet eten of omdat je te snel eet of drinkt. Klachten van het dumpingsyndroom kunnen variëren van vermoeidheid, veelvuldig gapen en een licht gevoel in het hoofd tot zweten, trillen, misselijkheid, een opgeblazen gevoel, diarree, hevig braken, hongergevoel en heel erg het gevoel hebben dat je niet lekker bent. De aanvallen duren meestal een half uur tot een uur. Je kunt een dumping zoveel mogelijk voorkomen door kleine porties verdeeld over de dag te eten.

Wat gebeurt er als ik een dumping heb?

Bij mij zijn dumpings vrijwel altijd hetzelfde. Het komt vanuit het niets opzetten. Ik word ineens heel erg misselijk en moet mijn mond dichthouden. Ik heb anders het gevoel te moeten spugen. De misselijkheid wordt na een paar minuten heel hevig en ik moet dan op mijn zij gaan liggen op de bank of op bed. En dan beginnen de krampen. Hele erge krampen in mijn darmen. Ik weet niet eens hoe ik het moet uitleggen, behalve dan dat ik het gevoel heb dat mijn lijf er alles aan doet om dat wat ik net gegeten heb er zo snel mogelijk weer uit te werken. Daarnaast heb ik het vaak heel erg koud, maar begin wel te zweten en ik word duizelig.

Dumping zonder verklaarbare reden

Het gekke aan mijn dumpingklachten is alleen, dat ik het niet perse heb van suiker of vet eten. Ik kan al van een stukje komkommer dumpen of van een vitaminepil. En het gebeurt regelmatig dat ik iets vets eet en dan helemaal geen klachten heb. De dumpings had ik op het ergste moment zo’n 4 keer per dag. Eten ging me daardoor steeds meer tegenstaan en ik vond het doodeng om met de kinderen alleen te zijn, want ik kan helemaal niks met of voor ze doen als ik een aanval krijg. Ook buiten de deur eten ervaarde ik als zeer spannend, waardoor ik heel veilig voor een pakje Optimel koos onderweg bijvoorbeeld. In het ziekenhuis werd me verteld dat ze er niets mee konden en ik er maar mee moest leren leven. Bij de obesitas kliniek hoorde ik gelukkig dat ze wel degelijk iets kunnen. Ik zou een doorverwijzing krijgen naar een internist, om te kunnen praten over medicatie die me van de klachten af kan helpen.

Ineens gaat het goed

Wat er gebeurde weet ik niet. Maar ik maak ineens een omslag mee. Vanaf het moment dat ik doorverwezen zou worden, gaat het goed. Ik dump af en toe nog na het avondeten. En als ik een tosti eet (die ik dus ook maar even niet eet nu). Bij het avondeten merk ik steeds meer dat het komt doordat we geen verse producten gebruikt hebben, of iets toch net te vet is. Maar het gaat wonderbaarlijk goed momenteel. Ik kan zelfs weer genieten van het eten. En ik merk dat de zwelling van mijn maag aan het verdwijnen is, want ik kan inmiddels ook weer “grote” hoeveelheden op. Waar ik 4 weken geleden nog maar een halve boterham op kon krijgen, lukt het me nu een hele boterham te eten. Dat is natuurlijk helemaal geen grote maaltijd, maar voor wat ik gewend ben de afgelopen twee maanden wel. Dat zorgt ook wel voor angst, want groeit mijn maag nu niet? Maar dat kan in principe niet. Niet als je je netjes aan de voorschriften houdt. Door niet te eten en drinken tegelijk en je aan de 6 eetmomenten per dag te houden.

Klik hier voor een kookboek voor na je gastric bypass of gastric sleeve.

De resultaten tot nu toe

De eerste maand viel ik heel snel af. Namelijk 15 kilo. Inmiddels staat de teller op – 16,7kg. Het gaat dus gelukkig een stuk langzamer nu. Het snelle afvallen was fijn, het was een soort vliegende start, maar ik merkte er ook ongemakken door. Mijn huid ging al heel snel heel erg hangen, ik had het ijskoud en ik kon het in mijn hoofd niet bijhouden dat ik zo veranderde als ik in de spiegel keek. Afgelopen maand ben ik dus nog net geen 2 kilo afgevallen. Mijn lichaam heeft even op de rem getrapt. In kilo’s dan. Want voor de rest verandert er wel heel veel. Ik pas zelfs de kleding van 3 jaar geleden niet meer en heb nieuwe kleding gekocht in de sale om weer even vooruit te kunnen. Vooral mijn broeken lubberen om me heen. En ik voel me een stuk lekkerder in een kledingmaat die me goed past. Ik hang qua kledingmaat nu precies tussen de reguliere maten en een plussize maat in. Maar ik kan toch wel zeggen dat ik steeds meer een Happy Size krijg. Ik kan weer kleding aan die ik leuk vind en niet omdat ik het pas. Wat een verschil en wat een overwinning. Nu al!

Klik hier voor een geschikte weegschaal die ook je vetpercentage en spiermassa meet.

Liever minder pijn dan minder kilo’s

Als er iets is wat ik me heb beseft de afgelopen weken, dan is het wel dat ik veel blijer wordt van een weegschaal die stilstaat dan dat ik elke keer die helse pijnen heb na het eten. In veel lotgenoten groepen hoor ik dat mensen het zo erg vinden dat ze stilstaan in gewicht. Bang zijn dat dit het was. En eerlijk? Soms gaan die gedachten ook wel door mijn hoofd. Wat nou als dit het is? Wat nou als ik niet meer ga afvallen dan dit? Dan ben ik mooi wel bijna 20 kg kwijt en voel ik me al zoveel beter dan de afgelopen jaren. En met de hulp vanuit de Nederlandse Obesitas Kliniek gaan de rest van de kilo’s er ook echt nog wel vanaf. Ik heb echt al zoveel overwonnen, kan me veel beter bewegen, ben 4 kledingmaten gekrompen en voel me bij alles wat ik doe veel beter.

Spijt?

Soms krijg ik wel eens de vraag of ik spijt heb van de operatie. Zeker wanneer men hoort dat ik regelmatig met een dumping op de bank lig te ‘schuimbekken’. Maar nee, ik heb echt nog geen seconde spijt gehad van de operatie. Hoe slecht ik me ook gevoeld heb de afgelopen tijd. Ik krijg er echt nog veel meer voor terug. Ik straal als Luuk me vertelt dat mijn buik kleiner wordt. Ik word heel langzaam steeds beter in het ontvangen van complimentjes, zelfs volslagen vreemde mensen complimenteren me, terwijl zij niet eens weten dat ik geopereerd ben. Blijkbaar is de opluchting aan me af te zien. Ik heb er spijt van dat ik het zo ver heb laten komen, dat wel. Maar zou met de kennis van nu, de operatie zo weer over hebben gedaan.

2 February 2018
Ik heb een maagverkleining gehad.nl

Wat is er veel gebeurd sinds ik de laatste update over mijn maagverkleiningstraject heb geschreven. Op 30 november was het na ruim een jaar hard knokken dan eindelijk zo ver. Ik werd de OK ingereden om een Gastric Bypass te krijgen. Hoe het sindsdien gaat en of ik al wat ben afgevallen, vertel ik je in deze update.

Geen zenuwen

Vanaf het moment dat ik de datum wist, was ik alsnog niet zenuwachtig. Dit had ik heel anders verwacht, maar het ging prima. Wel had ik wat werkstress, ik wilde er zo graag voor zorgen dat er voor de hele maand december en het begin van januari, kant en klare content zou zijn. Maar ik werd ziek, kreeg de griep en lag vooral op bed om op te knappen, ik was zo bang dat de operatie anders afgezegd zou worden. Toen de operatie werd verzet vanwege een spoedgeval, kreeg ik een aantal dagen speling. We moesten andere opvang regelen voor de kinderen, maar gelukkig konden die vanaf een dag voor de operatie al naar mijn schoonouders. Zo konden Joost en ik samen nog wat blogs schrijven, wat boodschappen doen en rustig mijn tas inpakken.

Op 30 november moest ik me om 10 uur melden in het OLVG-West in Amsterdam. Ik was wat bang voor file, dus al om 8 uur ’s morgens pikten we mijn moeder op om, al file rijdend, naar Amsterdam te gaan, waar ik me om kwart voor 10 op de afdeling aanmeldde. Nog steeds had ik geen last van zenuwen. Ik was vooral opgelucht. Opgelucht dat de operatie nu echt ging plaatsvinden. Een uur voor ik opgehaald zou worden, kon ik mijn operatiejasje aantrekken en we maakten daar nog wat foto’s van. Ik was er klaar voor en wat eerder dan verwacht, werd ik naar beneden gereden. Na het prikken van het infuus, 4x mijn geboortedatum en naam checken en nadat ik een paar keer had verteld welke operatie ik zou krijgen, werd ik de OK op gereden en ineens waren daar toch de zenuwen. Maar voor ik me dat besefte, werd ik al in slaap gebracht en werd de operatie in gang gezet.

De operatie is geslaagd

Ongeveer anderhalf uur na het onder narcose gaan, werd ik voor het eerst bewust wakker. Ik zeg bewust, omdat je na een maagverkleining, al op de OK dient zelf van het operatiebed, op je gewone bed over te stappen, maar daar heb ik niets van gemerkt. Ik werd wakker en wist niet wat me overkwam. Ik had zó veel pijn, en een enorm gevoel van misselijkheid overviel me. Nadat ik dat aangaf, werd er wat morfine bij gespoten samen met een middeltje tegen de misselijkheid en toen overviel de spanning voor de operatie me ineens en ik begon te huilen als een baby. Gelukkig had ik lieve verpleging, die me af en toe wat zakdoekjes aangaf en me gerust stelde. Ik wilde eigenlijk maar een ding weten: Heb ik een Gastric Bypass gehad of is het toch een andere operatie geworden? Dat antwoord was duidelijk, het was inderdaad een GBP geworden en de operatie is zeer vlot en goed verlopen.

De rest van de middag heb ik vooral wat geslapen, al hoorde ik ook wel veel geroezemoes om me heen en ik werd regelmatig wakker gemaakt om even overeind te komen en naar de wc te lopen. In beweging komen is belangrijk na zo’n operatie. Met overgewicht heb je als je stil ligt nu eenmaal sneller last van trombose. Vanaf een uur of 6 ’s middags was ik behoorlijk wakker. Ik moest de rest van de nacht op de IC, of in dit geval de recovery blijven, vanwege mijn slaapapneu en daar werd het steeds rustiger. Dus konden de verpleegsters echt continue bij me zitten en ik heb gezellig met ze gekletst. Ondertussen was ik aan het wachten op Joost en mijn moeder, die vanaf 19:00 uur bij me mochten komen. Joost zou mijn telefoon meenemen, dus dan kon ik ook weer wat contact hebben met ‘de buitenwereld’.

De eerste nacht met een maagverkleining

Er zijn voordelen en nadelen van een traject met een groep samen. Ik had van te voren al veel gelezen over de operatie en werd als 1 van de laatste van mijn groep geopereerd. Een groot nadeel is toch wel dat ik daardoor hoorde dat de eerste nacht zwaar klote is. De narcose werkt uit en de meeste mensen slapen niet. ’s Avonds kon ik de slaap al niet vatten en ik vreesde voor de rest van de nacht. Maar toen ik mijn bed eenmaal plat gooide, viel ik als een blok in slaap. Af en toe werd ik wakker omdat er een spoedkeizersnede gedaan moest worden en er een vrouw vol in de weeën vlak voor me neer gezet werd, maar dat was ook wel heel bijzonder om mee te maken. De rest van de nacht sliep ik als een roosje en om half 6 werd ik wakker gemaakt, het was tijd om naar zaal te vertrekken. Daar heb ik geen seconde meer geslapen. Ik lag alleen, maar er druppelden gedurende de ochtend steeds meer mensen binnen die eenzelfde operatie zouden krijgen en de kamer was daardoor erg onrustig.

De eerste keer eten

Pas de ochtend na de operatie, mocht ik voor het eerst wat eten. Ik kreeg wat Optimel vanille vla en een kopje thee. Wel werd me op het hart gedrukt om een half uur tussen deze twee dingen te laten zitten. Ik besloot dus eerst wat van mijn thee te nippen. Heel erg eng, want de dag ervoor voelde elk slokje water als een blok op mijn maag terecht komen. Maar de mini slokjes thee gingen goed, ik werd niet misselijk en voelde me prima. Na een half uurtje probeerde ik ook de eerste theelepeltjes vla en ook dat ging goed. Dat gaf vertrouwen. Ondertussen begon het gas, wat ze tijdens de operatie in je lijf spuiten wat op mijn schouders te drukken, een teken dat ik in beweging moest komen. Ik werd door een verpleegkundige onder de douche geholpen en toen ook dat goed ging, begon ik te wandelen door de ziekenhuisgangen. Samen met mijn infuuspaal. Dat voelde lekker. Toen de verpleging door had, dat het zo goed ging, werden de infuuszakken losgekoppeld en bleef er alleen een waaknaald in mijn hand zitten. Zo kon ik me vrijer bewegen.

Terwijl ik af en toe wat at, wat dronk en wat heen en weer liep, hield ik me ook bezig met de mensen op zaal, 1 voor 1 werden ze naar de OK gebracht. Maar voor die tijd stelde ik ze bijna allemaal gerust. Of nou ja, meer hun familieleden haha. En na een paar uurtjes kwamen ze ook 1 voor 1 weer naar boven. Wat een wereld van verschil maakt een dag. Terwijl de meesten vooral sliepen, bleef ik heen en weer lopen. Het was toch te druk in de kamer om te slapen, dus ging ik rustig in de wachtkamer zitten, waar een aquarium was, had ik tenminste wat te kijken. Of ik ging op bezoek bij iemand uit mijn groep, met haar ging het minder goed, dus ze lag vooral op bed en mocht die avond ook nog niet naar huis. Ik wel, tijdens het avondeten kwam de chirurg nog even kijken hoe het ging en de verpleging zag dat ik wat hapjes at en gaf goedkeuring voor mijn ontslag. Tijd om naar huis te gaan, op naar mijn nieuwe leven. Ik werd losgelaten door het ziekenhuis (hetzij tijdelijk) en vanaf nu is het aan mij om mijn nieuwe levensstijl toe te passen.

Eenmaal thuis

De reis naar huis viel wel wat tegen, het was best druk onderweg, al waren we na de spits vertrokken en sowieso is het ruim een uur rijden vanuit het ziekenhuis. Ik liet het maar over me heen komen, maar was blij toen ik op de bank kon zitten thuis. Met een kleedje over me heen, een beetje naar The Voice kijken en voorzichtig wat vla eten. Ik voelde me zo goed deze dag, dat ik bang was dat ik me de dagen daarna minder goed zou voelen. En dat klopte. Ik was moe. Zo vreselijk moe en het gas drukte vervelend op mijn schouders. Daarnaast had ik ook wat pijn, wat gelukkig met de morfinepillen die ik had meegekregen wel beter ging. De kinderen kwamen weer thuis, moesten wennen aan het feit dat ik zo moe was en ze niet mocht optillen. En zo moesten we allemaal erg wennen aan deze nieuwe situatie.

Dumpingsyndroom

Dat wennen aan de situatie blijft maar doorgaan. Na ruim een week mocht ik in plaats van vloeibaar wat vaster gaan eten en toen bleek dat ik nogal gevoelig ben voor dumpings. Wat dit precies is, zal ik later nog eens uitleggen, maar ik kan na sommige maaltijden, heel erg ziek worden. Het duurt meestal een half uurtje of net iets langer, maar is wel erg vervelend. Eten gaat moeizaam en ik moet hier nog steeds heel erg aan wennen. Het is zuur als je tijdens de groepssessies hoort, dat je de enige bent die hier last van heeft. Sommige mensen kunnen alles eten, andere mensen hebben soms alleen wat last van een vol gevoel na het avondeten. Conclusie van de arts is dan ook dat ik gewoon domme pech heb. Het dumpingsyndroom is een complicatie die kan optreden na een Gastric Bypass en hier is in principe niets aan te doen. Mijn herstel gaat hierdoor langzaam, ik ben erg moe, krijg natuurlijk nauwelijks voedingsstoffen binnen. Mijn maag heeft de grootte van een kiwi en door het dumpingsyndroom kan ik soms maar 2 mini hapjes op tijdens een maaltijd. Natuurlijk slik ik veel vitamines bij en probeer ik ook een paar keer per dag ‘veilige’ dingen te eten, zodat ik toch voedingsstoffen binnen krijg en het mentaal het gevoel geeft dat ik tenminste iets gegeten heb.

Hoeveel kilo’s kwijt?

De operatie is inmiddels ruim 5 weken geleden en hoewel ik me vaak nog helemaal niet goed voel, gaat het met het gewichtsverlies wel erg goed. Ik ben namelijk al 15 kilo kwijt sinds de dag voor de operatie. Dit is bizar veel. Gemiddeld 3kg per week. Het is me aan te zien en ik merk me dat ik me met elke kilo die verdwijnt, steeds makkelijker ga bewegen. Opstaan van de bank of een stoel gaat makkelijker. Mijn schoenen aantrekken kost me steeds minder moeite. Mijn kleding lubbert om me heen en ik begin botjes te voelen op plekken waarvan ik niet eens meer wist dat die er zaten. Het ‘knobbeltje’ in mijn pols bijvoorbeeld. Maar ook m’n heupbotten komen meer tevoorschijn. Soms heb ik echt pijn als ik een uurtje stil heb gezeten. Pijn aan m’n stuitje, want ook die wordt minder beschermd door een vetlaag. Ook heb ik het vrijwel altijd koud, ik kon voor de operatie zweten als een otter, maar heb geen zweetdruppels meer op mijn gezicht gevoeld na enige inspanning. Het is bizar hoe snel het gaat. En het gaat natuurlijk de komende tijd echt wel eens wat langzamer. Dat moet ook wel, want anders blijft er nog minder dan een Sylvie Meis van me over.

Mijn einddoel? Ik wil in elk geval weer onder de 70kg terecht komen. Het liefst zelfs onder de 60, maar ik weet niet zeker of dat reëel is. Mijn eerst volgende mijlpaal is onder mijn startgewicht bij de zwangerschap van Luuk komen, en daar zit ik nu nog 10 kilo vandaan. Alles wat ik daaronder zal gaan wegen, is winst.

Ik zal af en toe nog wel een update geven en je kunt natuurlijk in mijn weekoverzichten die vanaf woensdag weer online gaan komen, foto’s zien van mijn mini maaltijden en ik ben tegenwoordig best wel fan van selfies maken haha. Dus je ziet de verandering op foto’s sowieso voorbij komen. Wil je meer weten over de operatie en hoe alles gaat, dan zou ik je aanraden om mijn nieuwe blog Mini Maag te lezen. Daar ga ik de komende tijd veel updaten.

8 January 2018
Maagverkleining: Ik heb een datum!

De afgelopen weken ben ik geleefd, ik leefde van ziekenhuis naar ziekenhuisbezoek, deed tussendoor mijn werk en probeerde waar het lukte ook nog wat leuke dingen te doen. Nog voor de laatste groepssessie zou plaatsvinden, wist ik dat de datum ieder moment doorgebeld kon worden. En dat was super spannend. De wereld stond even op zijn kop, toen ik de operatiedatum hoorde en alles werd ineens heel echt.

Voortraject van 6 weken

Na het telefoontje dat ik door de screening heen was gekomen en mocht starten met de groepssessies kon mijn geluk niet op. Eindelijk zou het gaan beginnen allemaal. Het was wel wat spannend om die eerste keer naar het ziekenhuis te gaan. Een vreemd ziekenhuis, waar ik nog nooit eerder ben geweest en waar zo’n enorme verandering van mijn leven gaat plaatsvinden. Ook was ik best nerveus over hoe de groepssessies zouden gaan. Zou ik leuke groepsgenoten hebben? Hebben we wel een klik en wat gaan we allemaal bespreken?

Al na de eerste sessie werd duidelijk dat het allemaal wel mee zou vallen. De druk was van de ketel en we waren allemaal nerveus, ons staat allemaal hetzelfde te wachten en zo’n operatie is nu eenmaal spannend. Het voortraject duurt 6 weken, waarbij je 1 keer per week een dagdeel naar het ziekenhuis komt. Het staat helemaal in het teken van de operatie. Waarom willen we de operatie, wat wensen we voor daarna, hoe kun je voor en na de operatie sporten en bovenal; hoe gaat het met eten na de operatie en wat kun je voor de operatie al doen om te wennen aan hoe het na de operatie zal zijn? Op voorhand zag ik best tegen het hele traject op, maar inmiddels weet ik dat je er veel van leert en ben ik blij dat ik het op deze manier zal doen.

Het telefoontje met de operatiedatum

Nog voor de een na laatste groepssessie werden de eerste twee groepsgenoten al gebeld met een operatiedatum. Daar werden we allemaal toch wel zenuwachtig van. De rest van de telefoontjes zou snel volgen. Toen we elkaar de een na laatste woensdagmiddag zagen, was de spanning goed te merken, de een wordt er wat giechelig van, de ander wat stiller en weer iemand anders begint er meer van te praten. Overigens hoor ik bij de eerste en de laatste categorie. Ik sprak uit dat ik hoopte dat ik in de week van 27 november aan de beurt zou zijn en dan bij voorkeur de dinsdag.

De volgende ochtend probeerde ik wat werk te verzetten, maar hield ondertussen ook scherp mijn telefoon in de gaten. Toen rond half 11 de telefoon ging met daarop een anoniem nummer, wist ik genoeg. Het was inderdaad het ziekenhuis met de operatiedatum. Op maandag 27 november zal mijn operatie plaatsvinden. Dat is vanaf het telefoontje al 11 dagen later. Wat gaat het snel nu! Een week later mag ik bellen om te horen hoe laat ik me kan melden ’s morgens. En na het ophangen licht ik natuurlijk direct familie, vrienden en groepsgenoten in. Ik blijk met nog 2 groepsgenoten op dezelfde dag geopereerd te worden en waarschijnlijk liggen we dan ook samen op zaal na de operatie. Dat is gezellig!

Aftellen naar de operatie

Direct slaat mijn hoofd op hol, ik moet nog zoveel doen voor de operatie. Ons huis is een puinhoop, er moeten nog wat administratieve dingen geregeld worden voor de opvang van de kinderen, ik ben nog lang niet klaar met mijn werk en ik moet niet vergeten vanaf vandaag te starten met het slikken van mijn vitaminepillen. Lijstjesgek als ik ben, begin ik direct met het onder elkaar zetten van alles wat nog moet gebeuren en even twijfel ik of het nog wel verstandig is om te gaan slapen de komende 11 nachten, haha. Maar goed, wat gedaan kan worden, kan gedaan worden en wat niet, dat niet. Er is geen man over boord als bepaalde dingen niet lukken.

Griep!

Als ik een paar dagen voor de 27e ineens de griep krijg, word ik toch wel zenuwachtig. Zal ik wel geopereerd worden als ik ziek ben? Alsof het zo moest zijn, werd ik gebeld dat de operatie werd uitgesteld wegens een spoedgeval. En blijkt dat ik pas op 30 november geopereerd zal worden. Heb ik mooi een paar dagen langer de tijd om op te knappen.

Het aftellen is begonnen. Nog maar heel even tot mijn nieuwe leven!

Als jullie dit lezen is de operatie al weer een paar weken geleden. Om mezelf in de periode na mijn operatie wat rust te gunnen, heb ik heel veel vooruit geschreven. Op mijn blog kun je binnenkort lezen hoe de operatie is gegaan, hoe het met me gaat en of ik al ben afgevallen. Wil je liever nu al weten hoe het gaat? Volg me dan via Instagram. Daar deel ik veel hoe het met me gaat. Ook op de Facebookpagina Mini maag kun je lezen hoe het gaat.

18 December 2017
Zorgverzekering: ben jij goed verzekerd?
November en december komen er weer aan. Hét moment en ook meteen het enige moment om over te stappen van zorgverzekering. Kijk jij elk jaar of je nog wel goed verzekerd bent? Door je goed te oriënteren kun je jaarlijks veel geld besparen. Ik vertel je meer over wat je van het aankomen zorg seizoen kunt verwachten. Hoe zit het ook alweer precies met je zorgverzekering? En ben jij goed verzekerd?

Wat kun je van de zorg in 2018 verwachten?

Prinsjesdag is voorbij, de plannen en doelen voor het nieuwe jaar zijn bekend. Vanaf dat moment gaan zorgverzekeraars druk aan de slag met het vaststellen van de zorgpremies. Voor 2018 is bekendgemaakt dat de zorgkosten zullen gaan stijgen. Het gevolg, ook de zorgpremies voor het komende jaar gaan stijgen.

Op 12 november moeten alle verzekeraars hun premies bekend gemaakt hebben. Het is elk jaar weer een spel. De zorgverzekeraars houden elkaar scherp in de gaten. Wat doet mijn concurrent? Ze wachten dan ook tot het allerlaatste moment met het bekend maken van hun premie. Als de premies bekend zijn kun je overstappen. Dit kan tot uiterlijk 1 januari 2017.

Zorgverzekeringen, hoe zit het ook alweer?

Alle mensen die in Nederland wonen of werken, moeten verplicht een zorgverzekering hebben. We praten dan over de basisverzekering. In de basisverzekering wordt bepaalde zorg gedekt. De overheid bepaalt die dekking. Je kunt er ook voor kiezen je aanvullend te verzekeren. Een aanvullende verzekering vergoed kosten, die de basisverzekering niet vergoed.

Budgetpolis, naturapolis of restitutiepolis?

Oké, alle zorgverzekeraars bieden dus de verplichte basisverzekering aan. Hoe kan het dan dat er zoveel verschillen zijn? Het verschil zit hem in verscheidene vormen van basisverzekeringen. Ze voldoen allemaal aan de door de overheid gestelde eisen. Ze verschillen in voorwaarden. We onderscheiden drie verzekeringspolissen:
- Budgetpolis
  
  Een budgetpolis biedt gecontracteerde zorg aan. De budgetpolis heeft doorgaans de laagste premie. Zorgverzekeraars sluiten voor de budgetpolis contracten af met zorginstanties. Hierdoor kun je met een budgetpolis maar bij een beperkt aantal zorgverleners terecht.
  Nadeel: Heeft jouw zorgverzekering geen contract met bepaalde zorgverleners? Dan kan het zomaar zijn dat je in jouw regio niet terecht kunt bij het plaatselijke ziekenhuis. Als jij dit belangrijk vindt, moet je dus goed kijken met welke zorgverleners jouw verzekeraar een contract heeft. Spoedgeval? Maak je geen zorgen, dan kun je in elk ziekenhuis terecht. Een ander nadeel is dat je zaken rondom je zorgverzekering zelf via internet moet afhandelen. Je kunt voor een herhaalrecept bijvoorbeeld niet naar een apotheek, dit moet je dan online bij een internetapotheek bestellen.
  Voordeel: De budgetpolis biedt vaak de goedkoopste premie. Door een budgetpolis te kiezen, kun je veel kosten besparen. Als jij dus alleen de standaard zorg nodig hebt en je vindt het niet erg om alleen bij een selecte groep zorgverleners terecht te kunnen, dan zit je goed met een budgetpolis.
- Naturapolis
  
  Bij een naturapolis kun je, net als bij de budgetpolis, ook alleen bij gecontracteerde zorgverleners terecht. Kosten voor een specifiek ziekenhuis worden dan alleen vergoed, als de zorgverlener daar afspraken over gemaakt heeft. Het verschil met de budgetpolis? Je kunt wel terecht bij niet gecontracteerde zorgverleners. Je betaalt dan echter wel een deel van de zorgkosten zelf.
  Nadeel: Hoewel je vaak meer keuze hebt dan bij een budgetpolis, heb je geen vrije zorgkeuze. Ga je naar een niet gecontracteerde zorgverlener, dan moet je een deel van de zorgkosten zelf betalen.
  Voordeel: De prijzen voor naturapolissen liggen doorgaans gemiddeld. Je betaalt dus niet de hoofdprijs. Kies je voor niet gecontracteerde zorgverleners, dan moet je een deel zelf betalen. Je kunt echter wel overal terecht. Dat kan bij de budgetpolis niet.
- Restitutiepolis
  
  Een restitutiepolis biedt vrije zorgkeuze. Met een restitutiepolis kun je bij alle zorginstanties in Nederland terecht.
  Nadeel: De kosten voor restitutiepolissen liggen doorgaans hoog. Één of een paar tientjes meer, kunnen op jaarbasis flink oplopen.
  Voordeel: Je kunt bij elke zorgverlener terecht en alles wordt gewoon vergoed.
Het eigen risico

Sinds 2009 kent iedere zorgverzekering een verplicht eigen risico. Dit zijn verplichte kosten die jezelf moet betalen, alvorens de zorgverzekeraar gaat vergoeden. Er zijn wel uitzonderingen. Sommige kosten, zoals een bezoek aan de huisarts, vallen niet onder het eigen risico. Sinds de invoering in 2009, steeg het eigen risico elk jaar. In 2017 is dat voor het eerst niet gebeurd. Het verplichte eigen risico voor 2018 bedraagt €385. Kinderen vallen buiten het eigen risico.

Je kunt ook kiezen voor een vrijwillig hoger eigen risico. Wanneer zou je dit kunnen doen? Als je gezond bent en financieel gezien geld achter de hand hebt, kun je flink op je maandlasten besparen. Je kunt het eigen risico verhogen met stappen van €100 tot een maximum van €500. Voor 2018 komt dit neer op €885. Hoe hoger je vrijwillig eigen risico, hoe lager je premie.

Hoe zit het eigenlijk met kinderen?

Alle kinderen onder de 18 jaar zijn via de polis van hun ouders meeverzekerd. Ouders betalen geen premie voor hun kinderen. Deze kosten worden door de overheid betaald. Wordt je kind 18 jaar? Dan betaal je vanaf de eerste dag van de volgende maand na zijn/haar verjaardag. Op het eerste gezicht lijkt het dus voor je kinderen niet zoveel uit te maken waar je verzekerd bent. Als je alleen gebruik maakt van de basisverzekering, klopt dat in principe ook. Het grote verschil zit hem in de aanvullende verzekeringen. Kinderen zijn namelijk automatisch meeverzekerd voor elke aanvullende module die jij afsluit. Denk bijvoorbeeld aan modules voor orthodontie. In sommige gevallen bieden verzekeraars alle modules aan kinderen aan, ook al zetten ouders bepaalde modules uit. Denk goed na over eventuele aanvullende modules, want je kunt die modules bij de meesten verzekeraars maar één keer per jaar aan- of uitzetten. Zo jammer als je kind ineens een beugel moet en je bent er niet voor verzekerd! En andersom: is je kind al klaar met die beugel? Zet de module dan snel weer uit! De tandartsverzekering valt trouwens buiten deze regeling. Die zit voor kinderen in de basisverzekering.

Overstappen: Waarom?

De premies gaan dit jaar stijgen. Een zorgverzekering is al duur genoeg en we willen zeker niet teveel betalen. Los daarvan is het goed om elk jaar de balans op te maken. Is het misschien slim om over te stappen? Stel jezelf de volgende vragen:
- Ben ik tevreden bij mijn huidige zorgverzekeraar?
- Hoeveel kost mijn huidige zorgverzekeraar en kan dit misschien goedkoper?
- Verwacht je een specifieke behandeling nodig te hebben? Kijk dan bij welke zorgverzekering je voor die behandeling de beste dekking
- Heb je voordeel bij een verzekeraar als je er naast je zorgverzekering ook andere verzekeringen afsluit? Dit wordt ook wel pakketkorting
- Wat voor polis heb je en welke past het beste bij jouw situatie en wensen? De budgetpolis, de naturapolis of de restitutiepolis.
- Welke aanvullende modules heb je of verwacht je het komende jaar te gaan gebruiken. Bij welke verzekeraar heb je dan de beste dekking en welke verzekeraar is het voordeligst? Let op! De verzekeraar met de goedkoopste basispremie, is met aanvullende modules niet altijd het meest voordelig. Kun je de aanvullende modules gedurende het jaar aan- en uitzetten?
Wat mij betreft genoeg redenen om je eens in je zorgverzekering te verdiepen. Lekker op een rustig, regenachtig avondje achter je laptop kruipen en zorgverzekeringen vergelijken. Websites als Independer, helpen je een heel eind op weg! Misschien kun jij wel tot een paar tientjes per maand besparen? Dat is over een jaar gezien toch een heel bedrag. Daar kun je een hoop leuke dingen van doen!

Bron foto: Pixabay
14 November 2017
De maagverkleining van Angelique

In de aanloop naar mijn maagverkleinende operatie, ben ik heel druk met het lezen van andermans verhalen. Dit zijn verhalen die niet altijd even leuk zijn, maar ze komen over het algemeen allemaal één ding overeen: Iedereen is blij met de afgevallen kilo’s. Om de tijd tot mijn eigen operatie te overbruggen, wil ik 10 mensen aan het woord laten, die een maagverkleining ondergaan hebben. Om te laten zien hoe groot de verandering is in lichaam, maar ook in geest. Angelique is 70 kilo afgevallen en heeft nog geen gezond BMI, maar heeft wel een gezonder en slanker lichaam sinds de operatie.

Even voorstellen

“Mijn naam is Angelique, 47 jaar, moeder van 3 mooie dochters en getrouwd met mijn lieve man. Tevens ben ik oma van 2 geweldige kleinzoons van 2 jaar en 4 maanden. Sinds twee jaar ben ik werkzaam als zelfstandig vertrouwenspersoon, coach en trainer.”

Overgewicht drukte een grote stempel op mijn leven

“Sinds mijn twaalfde drukt overgewicht een grote stempel op mijn leven. Vanaf die leeftijd ben ik steeds dikker geworden en regelmatig afgevallen en aangekomen. Tijdens mijn twintiger jaren ben ik ook begonnen met het weg eten van mijn emoties. Ik zat in een behoorlijk moeilijke relatie, waarbij ik regelmatig vluchtte in eten.

Rond mijn 26e is het me gelukt om ruim 40 kilo af te vallen. Ik voelde me geweldig, bruiste van de energie en was op dat moment moeder van mijn tweeling die toen 4 jaar waren. Het feit dat het mij toen wel lukte om dat gewicht kwijt te raken, was mede dankzij de psycholoog waar ik toen gesprekken mee had. Vlak daarna kwam ik in een hele moeilijke echtscheiding terecht, wat voor veel spanning zorgde en vrij snel resulteerde in eten met als gevolg dat de 40 kilo er zo weer aan zat.”

Ik kwam aan na mijn zwangerschappen

“Die jaren die volgden ben ik ook weer gewicht verloren en toch ook steeds weer aangekomen. Vooral na mijn laatste zwangerschap in 2004, was ik 35 kilo aangekomen en deze kreeg ik er met geen mogelijkheid vanaf.”

Een vriend vertelde over de gastric bypass

“In 2009 kwam ik bij een goede familievriend op bezoek. Hij was toen net geopereerd en had een gastric bypass gehad. De laatste tijd was mij regelmatig geadviseerd door artsen om een maagbandje te nemen. Alleen zag ik dit echt niet zitten. Ik wilde niet iets tijdelijks, ik wilde een definitieve oplossing voor mijn probleem. Inmiddels woog ik met mijn 1.56 meter ruim 125 kilo. Ik was diep ongelukkig en veel te zwaar. Die vriend vertelde bij over de GBP, ik werd direct enthousiast, dit was precies wat ik nodig had, hier zou ik wel achter kunnen staan.

Ik ben me gaan verdiepen in de operatie en heb mijn huisarts om advies gevraagd. Die adviseerde me om met mijn zorgverzekering contact op te nemen om te kijken welke stappen ik zou kunnen nemen. Na enkele weken werd ik door mijn zorgverzekering doorverwezen naar het NOK. Na enkele weken kon ik bij hen terecht. Ik weet dit nog goed, het was 1 dag voor wij met vakantie zouden gaan.”

Mijn BMI was niet hoog genoeg

“Bij het NOK kreeg ik een uitgebreid onderzoek, enkele gesprekken en na een aantal uur kwam de conclusie: Ze waren het met mij eens dat een GBP voor mijn persoonlijkheid de beste oplossing zou zijn, alleen was mijn BMI volgens de toenmalige maatstaven, niet hoog genoeg. Dus kwam ik bij hen in aanmerking voor een maagbandje.

Stomverbaasd was ik, na dit gesprek. Ook zij vonden dat een GBP beter bij mij zou passen, maar omdat ze zich aan de cijfertjes moesten houden en anders hun geloofwaardigheid richting de artsen waarvoor wij werkten (dit hebben ze echt gezegd) niet wilden verliezen, kreeg ik geen positief advies voor een GBP. Er werd dus niet naar de mens gekeken, maar naar de cijfertjes.

Verdrietig ging ik naar huis en de dag erna met vakantie. Tijdens deze vakantie brak ik ook nog eens mijn stuitje, wat mijn leven er toen niet makkelijker op maakte. Én enorm overgewicht én een gebroken stuitje.”

Ik kreeg het advies contact op te nemen met het Slotervaart

“Terug van vakantie kwam ik terecht op een forum waar ik mijn verhaal deed. Daar kreeg ik van iemand de tip om contact op te nemen met het Slotervaart ziekenhuis. Ook vertelde deze vrouw mij dat het aan de arts is om te beslissen welke operatie voor mij geschikt is én dat de GBP in het basispakket zit van de zorgverzekering. Dit was voor mij een positieve verrassing. Ik ben me gaan inlezen op de website van het Slotervaart ziekenhuis en vond daar wat ik nodig had. Door de spanning kon ik niet slapen die nacht. En ik heb de minuten afgeteld tot ik de volgende ochtend kon bellen naar de afdeling bariatrie.

Begin augustus 2009 heb ik ze gebeld, ik kreeg een afspraak en eind augustus was ik aan de beurt voor mijn intakegesprek. Daarna kwam alles in een sneltrein vaart. Ik kreeg toestemming voor de operatie, trof een geweldig team aan specialisten aan en voelde me welkom en begrepen. 17 november van dat jaar ben ik geopereerd.”

Mijn leven is veranderd

“Na mijn operatie is mijn leven totaal veranderd. Ik heb goede begeleiding gehad en heb deze nog steeds. De eerste 2 weken mocht ik vloeibaar eten. En na deze 2 weken mocht ik mijn eerste cracker eten. Ik weet nog goed hoe deze smaakte, maar ook hoe eng het was om deze stap te nemen. Weer vast voedsel te gaan eten, goed kauwen en kleine hapjes. Maar het ging goed en hij smaakte verrukkelijk!

Daarna ben ik langzaamaan mijn eten gaan oppakken. Wel ben ik gelijk anders gaan eten. Heb ik mijn eetpatroon drastisch omgegooid. Gedurende de 8 maanden die volgde ben ik ruim 50 kilo afgevallen. Meestal ging het eten prima. Wel merkte ik dat ik tijdens het eten niet met mijn gezin mee moest kletsen. Dan ging het mis en kreeg ik een dumping. Ik slikte dan te snel mijn eten door, omdat je dan niet met je eten bezig bent maar met de gesprekken om je heen.”

Eten zonder afleiding

Voor mij hielp het om alleen te eten. Vooral in het begin had ik dat echt nodig. Elke 2 uur nam ik iets te eten. In het beging vond ik dat lastig, omdat ik ook lang bezig was met mijn eten. Voor mijn gevoel was ik de hele dag met eten bezig. Als we een dag weg gingen, moest ik bedenken hoe, wat en wanneer ik kon eten. Hier heb ik wel aan moeten wennen.

Langzaamaan ben ik weer met mijn gezin mee gaan eten, leerde ik wat ik wel kan eten en wat niet. Ik ben van hele andere dingen gaan houden, eet veel meer groente, eet zelfs vis, wat ik daarvoor echt niet lekker vond.

De voorspellingen zijn uitgekomen

Zelf vond ik het jammer dat bij mij het afvallen niet verder ging. Al ben ik een patiënt volgens het boekje volgens de artsen, zelfs na al die jaren. Wat ze voorspeld hadden, is uitgekomen. Ik ben afgevallen tot 70 kilo, inmiddels weer 8 kilo aangekomen. En ja, dat hebben ze voorspeld dat dit zou gebeuren, maar ik vind het wel jammer. Voor mijn lengte heb ik nog geen gezond BMI.

Wel voel ik me uitstekend en ben ik blij dat ik 8 jaar geleden deze stap heb genomen. Ik zou het zo weer doen. Ik heb er geen perfect lichaam door gekregen, maar deze was al na 2 flinke zwangerschappen niet meer perfect. Wilde ik een perfect lichaam? Nee wel een gezond en slanker lichaam, dat heb ik gekregen.

Ik heb veel meer energie, straal, durf me meer te presenteren aan de buitenwereld en duf zelfs mijn podium te pakken.

Bedankt voor het meedoen Angelique. Wat fijn dat je uiteindelijk toch gewoon de gastric bypass gehad hebt!

Dit was alweer het laatste verhaal in ‘de maagverkleining van‘. Vanaf nu ga ik jullie allemaal op de hoogte houden van mijn eigen avontuur, die inmiddels al in volle vaart begonnen is. Nog maar heel even tot mijn eigen operatie plaatsvindt!

13 November 2017
De maagverkleining van Dees

In de aanloop naar mijn maagverkleinende operatie, ben ik heel druk met het lezen van andermans verhalen. Dit zijn verhalen die niet altijd even leuk zijn, maar ze komen over het algemeen allemaal één ding overeen: Iedereen is blij met de afgevallen kilo’s. Om de tijd tot mijn eigen operatie te overbruggen, wil ik 10 mensen aan het woord laten, die een maagverkleining ondergaan hebben. Om te laten zien hoe groot de verandering is in lichaam, maar ook in geest. Dees heeft haar doel bereikt en is meer dan 60 kilo afgevallen. Helaas ervaart ze dat mensen moeite hebben met haar gewichtsverlies.

Even voorstellen

“Mijn naam is Dees, ik ben 30 jaar en moeder van 2 heerlijke mannetjes. Ik woon sinds 2012 samen met de liefde van mijn leven, Mike. Wij zullen op 18 augustus 2018 samen ein-de-lijk gaan trouwen, woehoe! We wonen in een schitterend dorpje; Sint Anthonis, waar we nooit meer weg willen. Op dit moment doe ik de opleiding Verzorgende IG. Mijn vriend werkt in ploegen, waardoor ik ook veel tijd heb met de kinderen. Je kunt mijn reis naar een gezond leven volgen op de Facebook groep; Mijn sleeve en ik of via Instagram; Deesjarotijn.”

De maat was vol, ik kon niet meer verder met mijn overgewicht

“Mijn overgewicht was eigenlijk altijd al wel aanwezig, niet zozeer dat ik me nou zo mega voelde, maar meer mijn omgeving. Dat is best lastig. Daarbij komen natuurlijk de dingen zoals dat je je veters niet kunt strikken, je jezelf niet volgens de mode kunt kleden, een trap op en meteen aan de beademing moeten etc. Ik ben nog nooit ergens weggebleven vanwege mijn overgewicht, eigenlijk was altijd wel ‘die vrolijke dikke’. Maar in januari liep ik met mijn jongste zoon over straat, hij rende zo de straat op en ik kon hem niet bijhouden. Voor mijn ogen flitste het beeld dat hij aangereden zou worden, maar dit is gelukkig niet gebeurd. Ik ben naar huis gelopen, heb keihard gehuild en zei tegen Mike: “De maat is vol. Het kan zo niet meer. Ik kan zo geen goede moeder zijn voor de kinderen”. Samen hebben we een afspraak gemaakt bij de huisarts. Op 17 januari kreeg ik de verwijzing voor het Catharina ziekenhuis in Eindhoven. En na een groepsbijeenkomst en een screeningsdag kreeg ik op zaterdag 23 maart 2017 groen licht van het ziekenhuis. Helaas hebben ze er in Eindhoven geen heel traject omheen zitten, dat vind ik achteraf erg jammer!”

Een Gastric Sleeve in Eindhoven

“Op 3 mei 2017 kreeg ik een Gastric Sleeve in Eindhoven. Toen ik wakker werd, had ik het gevoel dat er een vrachtwagen over me heen gereden was. Ik had geen pijn hoor, maar spierpijn kreeg ineens een andere betekenis. De eerste drie dagen kon ik niet goed drinken. Alles viel als een blok in mijn maag, maar ik heb doorgezet. Koud water was voor mij de key. Eten ging eigenlijk vanaf de eerste dag al heel goed. Ja, de eerste weken eet je een hapje of drie, per keer. En het is ook je eigen mindset of je het daar moeilijk mee gaat krijgen.

Ik heb mezelf voorgehouden dat het beter zou worden en dat werd het ook. Mijn nieuwe leven, oh ik kan er wel uren over vertellen! Het voelt alsof ik opnieuw geboren ben. Ik kan alles eten, drinken (ja, zelfs af en toe een biertje!), scherp eten kan ik ook makkelijk. Je hele leven staat op zijn kop, ga daar maar vanuit. Als je daar niet klaar voor bent, dan zal het een heel zwaar traject gaan worden. Persoonlijk geniet ik elke dag van het leven, veel meer dan ooit tevoren. Overal neem ik mijn koelboxje mee naartoe, zodat ik geen slechte keuzes hoef te maken.”

Het resultaat van de operatie

“Mijn startgewicht was 148,3 kilo. Dit schrijf ik wel met bibberende knieeen, want veel mensen weten dit niet. Op de dag van de operatie woog ik 126,8 kilo. Ik val snel af, te snel volgens het ziekenhuis, maar ik kan er niet veel aan doen. Mijn streefgewicht is 80 kilo. En vandaag weeg ik 85,8 kilo. Ik ben meer dan te vrede. Sterker nog, als het zo zou blijven, zou ik er niet verdrietig van zijn. Ik pas weer in maat 42, dat wilde ik graag. het was mijn persoonlijke doel. Ik ben 1.81 cm lang, dus ik heb inmiddels een normaal postuur. Mijn lichaam is wel veranderd na de operatie, maar mijn buik, benen en armen hangen niet gelukkig. Wel zou ik later een borstverkleining willen, ik had zelf een grote E-cup en 4 maanden na de operatie is het een C. De zwaartekracht wint deze strijd, haha. Ik vind mezelf niet perse mooier geworden, maar ik voel me wel 100 keer beter. Ik ben fit, energiek, ik heb overal zin in en kan alles weer doen.”

Mensen hebben moeite met mijn gewichtsverlies

“Soms heb ik spijt dat ik het niet eerder heb gedaan, maar dat is dan ook gelijk het enige waar ik spijt van heb. Wel is het jammer dat de mensen die eerst zo’n moeite hadden met mijn overgewicht, nu juist moeite lijken te hebben met mijn gewichtsverlies. Maar ja, ik heb het voor mijzelf en mijn gezin gedaan en dat is het enige wat telt.”

Mijn familie bedanken

“Je maakt deze keuze niet zomaar. Ik denk dat mensen het traject vaak onderschatten. Zo wordt er vaak gezegd: “Oh die heeft een maagverkleining, dus die doet er niks voor!”, maar geloof me, je werkt harder dan bij welk dieet ooit. Ik mag heel dankbaar zijn, want mijn nieuwe leven heeft me zoveel gegeven. Ik heb vooral mezelf teruggekregen, iedere dag groei ik een beetje meer, ontpop ik mezelf van een klein dik rupsje tot de jonge vrouw die ik nu kan en mag zijn. Ik ben dankbaar voor mijn obesitas groepje, de slanke dennen, die om en in dezelfde periode geopereerd zijn. Ook ben ik dankbaar voor mijn familie, voor het opvangen van alle tranen, mijn schoonfamilie, mijn vrienden, maar vooral van mijn gezin. Zonder Mike had ik dit niet gekund. Hij is er non stop voor me geweest. We hebben samen gehuild op weg naar de OK, maar misschien nog wel meer toen ik heel terug kwam. Het kostte bloed zweet en tranen, het gevecht met de weegschaal, het overgeven van dat ene hapje teveel. Mike was er voor me en is er nog steeds voor me. Met hem ga ik oud worden. Hij was gelukkig met mijn oude 148 kilo wegende ik, maar is nu nog gelukkiger omdat ik zelf eindelijk gelukkig ben.”

Lieve Dees, ontzettend bedankt voor het meedoen aan deze rubriek. Ik weet dat je het heel eng vind om jezelf zo open te stellen, maar juist daarom vind ik het heel stoer. En kijk eens wat je hebt bereikt! Je kunt alleen maar trots op jezelf zijn!

]]>

30 October 2017