Twee maanden lang hebben we tegen dit moment aangehikt. Het afscheid van onze lieve Akira. We wisten niet precies wanneer het afscheid zou plaatsvinden, maar toen er afgelopen vrijdag dan eindelijk een verlossend telefoontje kwam kregen we een harde klap. Dit was niet wat we ons ruim anderhalf jaar geleden hadden voorgesteld. Toch heeft het zo ver moeten komen. Wij vierden dit weekend geen dierendag, maar wij hadden Akira weekend. Een weekend in het teken van dit verschrikkelijke afscheid.
Terug in de tijd
In januari 2013 besloten we een hond te nemen. We zagen een advertentie met de foto’s van Akira online staan en besloten daarop te reageren. Op een koude zaterdagavond vertrokken we naar de fokkers om deze lieve overgebleven pup te bekijken. Toen de deur openging kwam de mooiste Rottweiler pup die we ooit gezien hadden ons begroeten. Wat een plaatje! Een uur later zat ze bij ons in de auto om mee naar huis te gaan. We genoten met volle teugen van haar. Al heel snel luisterde ze naar haar naam, liep los van de lijn met ons mee in het bos en knuffelde dagelijks meerdere keren met ons.
We startten gelijk met de puppycursus, waar ze binnen een aantal weken met vlag en wimpel voor slaagde. Direct volgde de pubercursus en na een korte pauze deden we ook nog de gevorderden cursus. Het was een groot feest, elke dinsdagavond naar de hondencursus. En Akira luisterde niet heel goed meer. Ze was een echte puber en deed vooral waar ze zelf zin in had. Toch ging het altijd goed. Ik wandelde tussen de middag dagelijks een uur met haar. Lekker het bos in samen, echt ons uitje. Spelen met een bal, wat rondrennen samen en bovenal spelen met alle andere honden uit de buurt. Want andere honden wonen hier veel.
Tijdens mijn zwangerschap
In augustus 2013 kwamen we erachter dat ik zwanger was. Wat waren we blij! Maar helaas begon ik me al direct heel slecht te voelen. Ik was ziek, zwak en misselijk. En als klap op de vuurpijl kreeg ik er ook nog flinke bekkeninstabiliteit bij. Onze ruim 30 kilo wegende sterke Rottweiler kon ik niet meer aan buiten. Ze merkte mijn zwakheid en begon flink te trekken aan de lijn. Dat deed ze nooit! Ik kon haar dus niet meer uitlaten. Tijdens de zwangerschap ben ik nog een keer of drie met haar naar het bos geweest. Waarvan een keer alleen.
Of dit de reden is geweest voor haar vreemde gedrag later, dat weet ik niet. We hadden het niet anders kunnen doen, dus het heeft geen zin om onszelf de schuld te geven. We hebben gedaan wat we konden. En Akira was zo’n lieverd. Ik mocht niets meer tijdens de zwangerschap. Kreeg volledige bedrust voorgeschreven en dit hield ik vol vanwege Akira. Ze kwam lekker bij me op bed liggen en knuffelde me als ik er doorheen zat. Het is echt waar, beesten reageren op je emoties. Dat hebben we het afgelopen jaar heel goed mogen ervaren.
Happen zonder waarschuwing
Rond de kerst kwam haar vreemde gedrag steeds vaker aan bod. Ze hapte naar ‘vreemden’. Als iemand onverwacht langs haar af kwam met zijn arm, hapte ze. Wanneer iemand haar wilde aaien, hapte ze. Joost en ik waren vrijwel de enige die alles met haar konden. Het was prima dat ze aangaf dat ze bepaalde dingen niet fijn vond. Dat mag natuurlijk iedere hond. Maar normaal gesproken gromt een hond voor die hapt. Als waarschuwing. Akira deed dit niet en hapte direct. Naar mijn weten heeft ze nooit echt iemand gebeten, maar dat happen gebeurde steeds vaker.
Na de bevalling kwam er kraamhulp in huis, de verloskundigen kwamen af en toe voor een controle, er kwam een huisbezoek vanaf het consultatiebureau en natuurlijk kraamvisite. Elke keer weer moesten er bij de deur allerlei instructies verteld worden. De hond is enthousiast, maar negeer haar en raak haar vooral niet aan. We waren bang dat ze weer zou happen. Als er kinderen op bezoek zouden komen, sloten we haar op in een andere kamer. Veel te bang dat ze een kind te pakken zou nemen. Want tja, kinderen aaiden Akira nu eenmaal.
Akira nodigde uit om geaaid te worden. Keek vrolijk, kwispelde, sprong van blijdschap in de rondte en deed daarbij alles om geaaid te worden. Maar als dit niet op de juiste manier gebeurde, begon ze te happen. Best eng!
Ook was ze naar andere honden erg onberekenbaar. Maar alleen als beide honden aangelijnd waren. Als Akira aan de lijn liep, was ze een draak buiten. Trekken en blaffen. Ze was niet te houden. Tot ze los liep, dan was ze weer heel lief, ook naar andere honden.
De druppel
We hadden al eens tegen elkaar gezegd dat we het gedrag niet altijd konden accepteren. Als Joost niet thuis was en ik haar terecht wees, beet ze mij wel eens in mijn arm. Niets noemenswaardigs. Ik ben niet bang voor haar, dus ik trok me er weinig van aan. Maar we beseften ons wel dat we ook een kleine man in huis hebben. Wie zegt dat ze hem niet een keer gaat bijten? Dat vergeef je jezelf nooit!
Begin augustus ging Joost met haar naar buiten, net als anders. Tijd voor de laatste ronde ’s avonds. Op de terugweg stond er een kind met zijn vader in de lift. En op weg naar buiten viel Akira vanuit het niets dat kind aan. Kind huilen, hij zei dat hij gebeten was. Maar er was niets te zien. Gelukkig, hij was niet gebeten, het was vooral de schrik. Logisch ook. Akira was dan niet een hele grote Rottweiler. Maar ze is wel een Rottweiler, met dito kaken!
Joost kwam thuis en vertelde aangedaan wat er was gebeurd. Zo kon het niet langer. Er moest iets gebeuren. Vanaf dat moment zijn we in contact geraakt met de dierenarts, een gedragsdeskundige en zijn we zelf nog veel gaan praten. En we kwamen maar uit op een oplossing. Akira moest weg. Wij kunnen haar niet de training bieden die ze nodig heeft. Hoe graag we ook zouden willen. Maar we willen ook niet afwachten wat er verder gebeurt. Straks bijt ze echt een kind. We kiezen liever zelf dat ze weg moet, dan dat er voor ons besloten wordt door bijvoorbeeld de politie.
Zoektocht naar een nieuwe plek
We gingen dus op zoek naar een nieuwe plek voor haar. Maar ons hart brak elke keer weer als we aan dachten dat ze weg moest. Toch hebben we Luuk’s belang en natuurlijk ook haar belang voorop gesteld. Ik durf niemand meer in huis uit te nodigen, maar kan zelf ook moeilijk van huis weg, omdat Akira niet heel goed alleen kon zijn. Ik isoleerde helemaal. En dat is niet alleen voor mij niet goed, maar vooral voor Luuk niet.
Na alle mogelijke manieren afgewogen te hebben, kwamen we uit bij een stichting. Zij zullen Akira opnemen, observeren, trainen en op zoek gaan naar een juiste baas. Welke met behulp van een gedragsdeskundige op gang geholpen wordt met hoe deze met Akira om moet gaan. We werden op de wachtlijst geplaatst en na ruim twee maanden wachten kwam afgelopen vrijdagavond het telefoontje. Er was plek.
Het afscheid
Eergisteren mochten we haar wegbrengen naar haar voorlopig nieuwe thuis. Het hele weekend hebben we haar verwend met hondenkoekjes, lekker vlees en andere beloningen. We knuffelden wat af en hebben eigenlijk 2 dagen lang non stop op bed gelegen met haar. Maakten foto’s van haar en Luuk. Maakten foto’s van haar alleen en lieten een traan bij het idee dat dit echt op zou houden.
Het is niet eerlijk. Als ze net zo lief zou zijn tegen anderen, als dat ze tegen ons was, dan was er niets aan de hand. Dan hadden we over een aantal jaar pas afscheid hoeven nemen, als ze naar de hondenhemel zou gaan. Maar helaas. Ze was onbetrouwbaar geworden en we hadden geen andere keuze.
Maandagmorgen bracht ik Luuk naar mijn moeder en ben ik snel weer naar huis gegaan. Nog een keer naar binnen en begroet worden door een hyperactieve hond. Nog een keer de deur nauwelijks open krijgen omdat Akira als een wilde tegen alles aan begon te springen. Nog een keer samen het bed op springen om heel hard te knuffelen. We pakten de spullen die we nodig hadden voor het doen van afstand. En we liepen naar buiten. Ik draaide de deur op slot en bedacht me direct dat dit de allerlaatste keer was dat Akira onze deur uit zou lopen. Nog een keer in de lift, waar toevallig een kind in stond, dus we moesten wachten op de volgende.
Op naar het bos. Waar Akira de perfecte hond uit hing. Ze rende rond, speelde met andere honden en hield goed in de gaten waar wij waren. We maakten nog een hoop mooie foto’s en wandelden daarna terug naar de auto. Uiteraard met een enorme steen in onze maag. Een half uur later kwamen we aan bij de stichting. Het afscheid was echt daar. Na het uitwisselen van de laatste informatie, wat instructies en de betaling werd ze meegenomen. Ze liep vrolijk mee, gelukkig. Ze heeft ons dus niet in zien storten op dat moment, maar liep rustig weg, met haar bekende krul in haar staart.
Een leeg huis
En dan kom je thuis. Zonder begroet te worden. Zonder een hyperactieve blije hond in je huis rond te zien rennen. Het was stil. Akelig stil. En dan komt toch echt de klap. Hoe moeten we hier nu toch aan wennen? Ik heb echt nog nooit eerder zoiets vreselijks hoeven doen. We zijn er kapot van.
En nu proberen we te wennen aan dit hond-vrije leven. Nog steeds is het vreselijk, maar we beseffen ons ook dat we niet anders konden.
Ik heb getwijfeld of ik dit op mijn blog kwijt wilde, want ik weet ook dat heel veel mensen totaal niet achter onze beslissing staan. Maar er niet over schrijven voelt ook niet goed. Een lange blog dus deze keer, op een andere manier dan jullie van mij gewend zijn. Maar ook Akira was een heel groot onderdeel van ons gezin. En zij verdiend uitleg op mijn website.
]]>