Door Tamara – Het verlies van mijn lieve moeder en tevens beste vriendin is nu bijna 2 jaar geleden. Na een zeer kort ziekbed is zij overleden in ons bijzijn. Ik heb het sterke gevoel dat ik het verhaal kwijt moet. En dit ga ik dan ook doen.
Vergrote lever
Het is 11 november 2015 en mijn moeder heeft weer een afspraak bij de huisarts. Ze heeft ongelooflijk veel pijn met alles wat ze doet. Ze kan amper lopen, kan zichzelf niet meer aankleden en vergaat van de pijn. Mijn moeder was bekend met de ziekte van Crohn en Bechterew reuma. Pijnklachten had ze dus altijd wel, maar dit keer werd het heftiger. Ook was mijn moeder niet zo’n pieper, ze ging vaak pas na een lange tijd van pijn naar de dokter. Maar goed, die 11 november ging ze dus toch maar even heen voor controle. De huisarts voelde een vergrote lever en stuurde haar door naar de eerste hulp. Zou er dan toch mee aan de hand zijn?
Bloedpropje
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis, werden er allerlei onderzoeken, scans en echo’s gedaan. Aangezien niet alles in 1x duidelijk is, moest ze sowieso een nachtje blijven slapen. Altijd weer spannend die onderzoeken! De volgende dag kwam de dokter melden dat zij een bloedpropje hadden gezien in een grote ader richting de lever. Dit zou dus de reden kunnen zijn van de pijn! Mijn moeder kreeg medicijnen mee en mocht weer naar huis. Ze zou snel verbetering moeten voelen als het propje was opgelost!
Slecht nieuws
Eigenlijk ging het helemaal niet veel beter met mijn moeder, het ging alleen maar slechter. Uiteindelijk werd ze 8 december weer opgenomen. Er volgden heel veel onderzoeken, scans en biopten. Na een paar dagen hadden ze een gesprek met de arts en zouden ze mij bellen over de uitslag. Ik was aan het werk en vond het vreemd dat ik geen antwoord kreeg van mijn moeder of stiefvader. Rond 18:00 kwam mijn collega mijn halen: mijn stiefvader stond beneden. De moed zakte in mijn schoenen en onderweg naar beneden ging ik al van het ergste uit. Daar stond mijn stiefvader, ik zag het verdriet in zijn ogen. Hij zei: ga maar even zitten, ik moet je wat vertellen: ‘De arts heeft gezegd dat je moeder kanker heeft, en ze weten niet of ze haar nog kunnen helpen’. De enige wat ik kon was huilen en hopen dat het een nachtmerrie was.
Ga alsjeblieft niet dood…
Nadat ik een beetje rustig was geworden, zei mijn stiefvader dat mijn broertje en Damiën buiten stonden te wachten. Of ik mee kon naar het ziekenhuis? Mijn lieve collega kwam inmiddels aanlopen en zei dat ik uiteraard naar het ziekenhuis kon gaan. De weg naar het ziekenhuis toe heb ik alleen maar gehuild. Aangekomen in het ziekenhuis probeerde ik mezelf bij elkaar te rapen en sterk bij mijn moeder te zijn. Ze lag op bed achter allemaal gordijnen. Er was allemaal bezoek van andere mensen en daar lag ze dan achter een gordijn. Zodra ik mijn moeder zag, moest ik alweer huilen. Ik heb haar gesmeekt of ze alsjeblieft niet dood gaat. Hoe moet ik verder zonder haar? Daar wilde ze zelf nog niet aan denken en ze zou gaan vechten! Typisch mijn mams…
Geen behandelingen mogelijk
Op 15 december zouden we eind van de dag een gesprek hebben met de arts. Over de eventuele behandelingen. Ik was de hele dag al zenuwachtig en wachtte die dag in spanning bij mijn moeder af. Om 16:00 was het zover. Twee artsen gingen ons voor in de familiekamer en we kregen wat te drinken. De arts viel eigenlijk meteen met de deur in huis: ‘Mevrouw, na lang overleg met vele ziekenhuizen, moeten we tot de conclusie komen dat er helaas geen behandelingen mogelijk zijn’. De kanker was al te ver gevorderd. Mijn moeder hoorde het aan en bleef koel. Ze zei weinig en zat als verdoofd. Toen de artsen weggingen, stortte ze in. Het enige wat ik nog weet is dat ze zei: ‘Ik kan toch niet zomaar dood gaan?’. Hartverscheurend!
Familie bij elkaar
Diezelfde avond besloot mijn moeder dat ze naar huis wilde de volgende dag. Ze wilde absoluut niet in het ziekenhuis sterven. Ik ben die avond naar huis gegaan en heb al mijn familie bijeen gebeld. Een half uur later was iedereen bij mij thuis. Bij de voordeur stortte ik in, in de armen van mijn oma. Ik was even te lang sterk geweest, ik kon niet stoppen met huilen. Mijn familie wist meteen hoe laat het was.. Mijn oom en stiefvader zijn die avond weer naar mijn moeder gegaan en hebben nog even met haar gepraat. De volgende dag zou ik mijn lieve mams ophalen!
Wordt vervolgd..
]]>
Leave a Reply