Mensen die net als ik kinderen in de basisschoolleeftijd hebben weten ongetwijfeld wat ik bedoel. De laatste weken voordat de zomervakantie begint zijn niet bepaald de meest relaxte. De kinderen zijn eigenlijk al op, moeten nog van alles op school en de ouders eigenlijk ook. Cito-toetsen, rapporten, 10 minuten gesprekken, afsluitingsavond, schoonmaken op school, speelgoed mee naar huis om te poetsen, it sounds like a never ending story… Die gevraagde hulp van ouders vind ik trouwens terecht maar dat onderwerp volgt eventueel in een andere blog later.
Na al die laatste loodjes met de warmte, zieke kinderen, vermoeidheid, huilbuien en allerlei klusjes is ie er dan eindelijk: DE zomervakantie! 6 weken zijn de kinderen vrij! Een aantal weken daarvan geen wekker die gaat (behalve de kinderen of de omstandigheden zelf), geen dingen die ‘’moeten’’, even de structuur wat losser kunnen laten, het ritme en de regelmaat laten voor wat het is. Heerlijk. Of toch niet?
Om mij heen begin ik na een paar weken de eerste geluiden te horen: pfff, nog 4 weken te gaan thuis zeg. Of: is het alweer zover? Het wordt weer tijd dat je naar school gaat. Ik ben blij als het er weer op zit. Voor mij zijn een paar weken genoeg hoor. En zo kan ik er nog wel een paar verzinnen. En ja, zelf heb ik ze ook echt weleens geroepen. Het is namelijk geen kattenpis om je kroost 6 weken lang te moeten vermaken. Daarnaast kan het nog best een opgave zijn om de opvang rond te krijgen indien je zelf ook gewoon (deels) aan het werk bent. Ik snap het. Echt waar. Geloof me, ik begrijp het. Maar….
Lees ook: Fuck it
Laten we niet vergeten dat er genoeg moeders/vaders/verzorgers zijn die dolgraag die tijd met hun kinderen zouden willen hebben en deze niet hebben… Omdat ze helaas nooit kinderen hebben mogen krijgen, omdat hun kindje helaas overleden is, omdat hun kindje ziek is of een beperking heeft waardoor dit niet mogelijk is, omdat er gescheiden ouders zijn die het 3 weken zonder hun kind moeten doen, omdat er ouders zijn die vanwege elke te bedenken reden deze momenten niet kan/mag hebben met zijn kind. Ja, het is soms zwaar! Wat zeg ik? Heel zwaar. Intens zwaar. Ja, je mag ze soms onwijs zat zijn. Gooi ze een avond vroeg naar bed en bedenk dat er morgen weer een nieuwe dag is met nieuwe kansen.
Zullen we als we deze dingen denken even proberen stil te staan bij al die andere (niet)-ouders? Voordat we dit willen roepen even stilstaan bij het feit dat we heel rijk zijn met het feit dat we uberhaupt kinderen hebben (die gelukkig vaak ook gezond zijn)! En nee, het is echt geen les. Ik ben zelf ook alles behalve perfect (al kom ik wel dicht in de buurt ?). Ik geloof wel dat compassie en zelfreflectie de wereld echt mooier kunnen maken…
]]>
Leave a Reply