Nu had ik me toch zo voorgenomen om ervoor te zorgen dat de blogplanning waterdicht zou zijn rondom de bevalling. Niet wetende dat ik echt vroeger ging bevallen dan gepland. Het leek een week of 7 geleden bijna onmogelijk om de zwangerschap te voldragen, maar de laatste weken leek het toch te lukken om in elk geval de 37 weken te halen. Maar dat bleek niet zo te zijn. Onze Maik is al geboren, nog voor ik 37 weken zwanger was.
Vorige week, vlak voor ik 36 weken zwanger was, voelde ik me niet goed. Ik twijfelde of ik het ziekenhuis moest bellen, maar deed dit toch. Mijn bloeddruk bleek veel te hoog en er werd besloten me extra medicatie te geven en ze wilden me perse op zondagochtend nog in het ziekenhuis zien voor een extra controle. Die zaterdag zou ik samen met Joost uiteten gaan en naar de bioscoop, als een “laatste date-night” voor de bevalling en Luuk zou bij opa en oma logeren. Ik voelde me echter toch niet goed. Een onrustig gevoel borrelde in me en ik begon me ziek te voelen. Die avond brachten we in plaats van in een restaurant dus in het ziekenhuis door. Daar lag ik ruim 4 uur aan een CTG en ondertussen werd mijn bloed en urine onderzocht. Ik bleek in een paar dagen tijd 8 kilo te zijn aangekomen. Vocht. Wat kan kloppen gezien mijn hoge bloeddruk.
Wij hielden stiekem al rekening met een ziekenhuisopname, maar de artsen vonden me nog net te goed voor een opname in het ziekenhuis. Wel werd er besloten me in de thuisopname te doen. Een ziekenhuisopname, maar dan in je eigen bed. Daar kon ik zelf een CTG maken, mijn bloeddruk meten en stond ik in direct contact met het ziekenhuis. Dit heb ik ook nog verteld in de zwangerschapsupdate met 36 weken. Maar nog geen paar minuten na de controles op maandagochtend werd ik gebeld, de artsen durfden het niet meer aan, ik moest naar het ziekenhuis komen en rekening houden met een opname tot na de bevalling.
Twee uur later lag ik op mijn ziekenhuis bed en werden de eerste controles uitgevoerd. Ik proefde twijfel over of ik echt in het ziekenhuis zou blijven tot na de bevalling en hield er rekening mee de volgende dag gewoon naar huis gestuurd te worden. Mijn schoonzus kwam naar het ziekenhuis om met me mee te gaan naar de groeiecho die nog gepland stond. Daar bleek dat Maik al een ruime 7 pond zou zijn en dat alles heel goed met hem ging. Nog steeds bleef ik het gevoel hebben ieder moment naar huis gestuurd te worden om pas op zondag 2 oktober weer terug verwacht te worden voor de inleiding. Want de artsen wilden echt tot die dag wachten met ingrijpen. Dacht ik. Die ochtend bleek er toch ineens anders besloten te zijn.
Ik zou diezelfde avond of de volgende ochtend nog ingeleid worden, de artsen durfden het niet meer aan, gezien mijn lijf steeds zieker werd. Er werd gestart met een magnesium infuus (vreselijk!) een extra medicijn om mijn bloeddruk te verlagen en die middag was ik helemaal van de kaart van alles wat ineens in gang gezet werd. De inleiding zou beginnen op het moment dat er plek zou zijn op de verloskamers en op de medium care, want daar zou Maik hoogstwaarschijnlijk komen te liggen. En ’s middags hoorden we dat ik op woensdagochtend ingeleid zou worden. Doodeng, maar het was ook heel fijn om nu te weten dat het klaar was. Joyce tegen de zwangerschap: 1-0. Ik heb het gehaald en overwonnen. Wat waren de afgelopen maanden vreselijk zwaar, wat heb ik me ongelooflijk rot gevoeld en wat ben ik blij dat het achter de rug is.
Op woensdagochtend begon inderdaad de inleiding. En op vrijdagavond om 20:05 uur is onze Maik geboren. Dat lijkt een enorm lange weg geweest te zijn en dat was deels ook zo, maar mijn bevalling zelf heb ik als enorm fijn ervaren. Binnenkort zal ik het hele verhaal met jullie delen. De dagen na de bevalling waren zwaar, Maik lag inderdaad op de medium care, ik ben vlak na de bevalling nog halsoverkop naar de OK gereden voor een placenta verwijdering, ik verloor daarnaast een ruime liter bloed en ondertussen werd ik verscheurd tussen het in het ziekenhuis liggen, geen kamer te kunnen delen met mijn jongste zoon en mijn oudste zoon die thuis was bij papa. Maar nu zijn we thuis, compleet. We zijn een gezin van vier. En wat gaat het goed. Bijna lijken we de afgelopen maanden vergeten te zijn. Het gevoel hierover moet nog wel slijten en we gaan zien hoe dat de komende weken zal lopen.
Voor nu genieten we enorm van onze twee kinderen. Luuk is enorm lief voor zijn kleine broertje en Maik doet het perfect en is een enorm tevreden mannetje. Mijn kraamweek is tot nu toe fantastisch en ik voel me na de afgelopen maanden wonderbaarlijk goed. Ik krijg ook weer heel veel zin om te bloggen, dus jullie kunnen veel Maik spam verwachten de komende tijd!
]]>
Leave a Reply