Vrijdagochtend:
Ik: ”Hi oma, hoe gaat het?”
Oma: ”Ja het blijft hetzelfde he kind. Het gaat op en neer. Zijn jullie nu op vakantie of alweer terug?”
Ik: ”We zijn nu op de terugweg. We hebben een lange autoreis dus ik dacht ik bel je even. Zoals het er nu uitziet zijn we vanavond rond 20en thuis zo ergens.”
Oma: ”Ja, ik begrijp er niks van. Dinsdag spreek ik je voicemail in en de dag erna krijg ik een kaart binnen dat je met vakantie bent. Toen dacht ik: nou dat had ze wel even mogen laten weten.”
Ik: ”Ik ben een paar dagen voordat we weg gingen bij je geweest oma, weet je nog? Toen heb ik het tegen je gezegd.”
Oma: ”Oh, nou dat weet ik niet meer hoor. Ik begrijp er helemaal niks van. Maar hoe was de vakantie?”
En we praten verder over koetjes en kalfjes…
Woensdagmiddag:
Ik: ”Hoi oma, wat leuk dat je belt!”
Oma: ”Ja, ik wilde even weten of je al terug was van vakantie of dat je er nog bent.”
Ik: ”We zijn al terug, vrijdag zijn we terug gekomen, ik heb je toen aan de lijn gehad weet je nog?”
Ik hoor de boosheid en irritatie in haar stem toenemen: ”ja dat weet ik nog wel maar ik weet niet dat jij al terug bent hoor. Of ik word oud of jij vergeet het een en ander.”
Ik: ”Zullen we het er maar ophouden dat het de warmte is oma?”
Oma: ”Ja, dat zal wel ja. Want ik snap er geen hout van, ineens krijg ik een kaart dat je op vakantie bent. En toen dacht ik: krijg nou niks, ze zijn al op vakantie.”
Ik herhaal mijn woorden die ik eerder heb gezegd nog een aantal keer en zij ook. Nog steeds hoor ik de boosheid soms in haar stem. Dat ik zomaar weg ga en niets laat horen. Dat ik niet bel. Dat ik haar niet goed op de hoogte houd.
Wat is het toch verdrietig dat ze dit zo voelt. Ik probeer juist zo mijn best te doen om haar op de hoogte te houden omdat ik weet dat ze dat graag wilt. Ze wilt graag ‘’alles’’ nog mee krijgen en weten. En ik zie steeds en steeds meer dat het haar niet lukt. Hoe graag ze ook wilt, het lukt haar niet meer. Ze kan het niet meer onthouden, haalt dingen door elkaar en vergist zich vaak. Soms vraag ik me af of ze het zelf doorheeft? Ergens denk ik van niet, ze wordt niet voor niets boos toch? Maar zal ze door hebben dat onze gesprekken veranderen? Dat ik soms ook irritatie in mijn stem heb als ik dingen voor de derde keer moet herhalen. Dat ik altijd het gevoel heb haar tekort te doen. Ik snap ook dat het nog 100x zo erg kan als dit. En ik weet dat het oneerlijk is dat ik dan geïrriteerd raak. Maar ik ben ook maar een mens. Ik heb ook gevoel, een grens en een beperkte energie. Maar wat hou ik van haar. De vrouw die mij een aantal jaar heeft opgevoed in de puberteit. De vrouw die mij heeft laten kennismaken met verantwoordelijkheid, financiën, aardappels schillen, tosti’s opwarmen in de koekenpan en nog veel meer. Lieve lieve oma, ik hoop dat je ergens nog weet of voelt hoe gek ik op je ben.
]]>