Fietsen heb ik altijd veel gedaan. Ik was 24 toen ik mijn rijbewijs haalde en voor die tijd was ik altijd aan het fietsen. Toen ik 12 kilometer verderop een baan vond op mijn 18e, kwam ik erachter dat het openbaar vervoer die kant op te wensen overliet. Dus stapte ik op de fiets. Dag in dag uit. Na een paar weken lubberde mijn broeken om mijn benen heen. Ik viel af, zonder iets aan mijn voeding te veranderen. Dat motiveerde lekker!
Fietsen heb ik dus altijd graag gedaan. Weekboodschappen doen, deed ik op de fiets. Met 2 volle boodschappentassen aan mijn stuur, mijn fietstassen vol en een rugzak vol boodschappen reed ik naar huis. Met veel gezucht en gesteun van Joost. Want hij begreep niet dat ik zoveel spullen kon meenemen op de fiets, zonder te vallen. Tijdens de zwangerschap moest ik het fietsen opgeven. Maar dat gaf niet. Ik had immers mijn auto en mijn scooter. Ik kwam overal waar ik wilde komen en mijn fiets stond stof te happen in de schuur.
De laatste tijd miste ik het. Ik keek ontzettend uit naar het moment dat Luuk zelfstandig kon zitten. Want dan mocht hij mee op de fiets! Fietsen met je baby leek me zo ontzettend leuk! Ik ben van plan een goede moederfiets te kopen. Maar tot die tijd heb ik een fietsstoeltje (via Marktplaats) op mijn huidige fiets gedaan. Afgelopen zaterdag was het zo ver. Luuk ging mee op de fiets. Naar de Gamma. 3,5 kilometer in totaal heen en terug. Prima te doen. Ik moest wel even wennen aan het fietsen met een baby aan mijn stuur. Maar Luuk vond het prachtig.
En wat was het prachtig weer afgelopen weekend. Zondag besloten we dus onverwachts bij mijn vader op visite te gaan. In totaal 14 kilometer fietsen. Misschien wat ver voor Luuk. Maar hij bleef kletsen en lachen op de fiets. Dus fietsten we door. Na wat spelen en lachen en een slaapje over te hebben geslagen fietsten we ook weer met een lachende Luuk terug naar huis aan het eind van de middag. We hebben de smaak te pakken! Ik had wel een houten kont, maar nam mezelf voor om te proberen iedere dag een stuk te fietsen.
Gisteren gingen we ook weer fietsen. Ik heb mijn scooter verkocht en we moesten nog even het papierwerk in orde brengen, dus besloot ik op de fiets naar het dorp te gaan en gelijk wat boodschappen te doen. En als we dan toch al halverwege zijn, is het wel zo leuk om ook oma even met een bezoekje te verrassen.
We gingen op pad. Klaar om weer ruim 15 kilometer te fietsen. Luuk vond het weer leuk. Maar merkte ook dat hij meer kan bewegen als hij in het fietsstoeltje zit. Dat was voor mij wel even wennen. De heenweg ging super. Tot we bijna bij mijn moeder waren. Ik voelde mijn achterband zacht worden en besloot de laatste 500 meter te lopen met de fiets aan mijn hand. Mijn band bleek lek.
Gelukkig vond de buurman van mijn moeder het niet erg om mijn band even gauw te plakken. Na een uurtje of twee besloot ik dus weer terug naar huis te fietsen met Luuk. Hij had weer een slaapje overgeslagen en was helemaal niet meer in zijn hum. Dus begon de eerste kilometer flink te huilen en te jengelen. Maar ineens viel hij in slaap.
Hij zakte steeds dieper in slaap en lag uiteindelijk met zijn hoofd op mijn arm. Ik vond het wel prima. We waren halverwege en ik verbaasde me over het feit dat het fietsen me zo makkelijk af ging. Terwijl ik ruim een jaar niet had gefietst. Blijkbaar verleer je ook het langere afstand fietsen niet. We reden ons dorp in en ik voelde weer mijn achterband zacht worden. Ik stapte af en zag dat mijn band al vrijwel gelijk leeg was. De laatste 1,5 kilometer kon ik dus lopen. Weer met mijn fiets aan de hand. En deze keer ook nog een slapende baby op mijn arm.
Het zag er absoluut niet comfortabel uit, maar ik wilde hem ook niet wakker maken. Met spierpijn in mijn arm kwam ik thuis aan. Nadat ik veel onbeschofte mensen tegenkwam op straat. Allemaal hadden ze commentaar over het feit dat Luuk zat te slapen in zijn fietsstoeltje en ik niet aan het fietsen was, maar liep. In plaats van dat ze me hulp aanboden hadden ze commentaar. Je begrijpt dat ik na het commentaar van meneer nummer 3 niet aardig meer kon reageren.
Wat een dag hebben we achter de rug. Maar we zijn wel lekker aan het fietsen. Het is echt genieten geblazen. Waar ik het eerst altijd al leuk vond om alleen te fietsen. Is het nu nog veel gezelliger om samen te fietsen. Om te kijken naar de dingen die Luuk vol interesse bekijkt. Om te luisteren naar de geluidjes die hij uitkraait vanuit zijn stoeltje. Om te zien hoe hij steeds beter durft te bewegen. En het feit dat hij in slaap valt op de fiets, zegt ook eigenlijk dat hij zich ook prima kan ontspannen op de fiets. Ook niet onbelangrijk!
Weer een mijlpaal achter de rug. Het gaat hard met de kleine man. Ik ben benieuwd waar de volgende ‘eerste keer’ mee te maken zal hebben. Ik gok met Sinterklaas. Tenzij hij voor die tijd ineens begint te staan ofzo. Het is nog spannend welke ‘eerste keer’ er eerder is. Hij is hard op weg naar allebei! Wordt vervolgd…
Leave a Reply