Wat is er veel gebeurd sinds ik de laatste update over mijn maagverkleiningstraject heb geschreven. Op 30 november was het na ruim een jaar hard knokken dan eindelijk zo ver. Ik werd de OK ingereden om een Gastric Bypass te krijgen. Hoe het sindsdien gaat en of ik al wat ben afgevallen, vertel ik je in deze update.
Geen zenuwen
Vanaf het moment dat ik de datum wist, was ik alsnog niet zenuwachtig. Dit had ik heel anders verwacht, maar het ging prima. Wel had ik wat werkstress, ik wilde er zo graag voor zorgen dat er voor de hele maand december en het begin van januari, kant en klare content zou zijn. Maar ik werd ziek, kreeg de griep en lag vooral op bed om op te knappen, ik was zo bang dat de operatie anders afgezegd zou worden. Toen de operatie werd verzet vanwege een spoedgeval, kreeg ik een aantal dagen speling. We moesten andere opvang regelen voor de kinderen, maar gelukkig konden die vanaf een dag voor de operatie al naar mijn schoonouders. Zo konden Joost en ik samen nog wat blogs schrijven, wat boodschappen doen en rustig mijn tas inpakken.
Op 30 november moest ik me om 10 uur melden in het OLVG-West in Amsterdam. Ik was wat bang voor file, dus al om 8 uur ’s morgens pikten we mijn moeder op om, al file rijdend, naar Amsterdam te gaan, waar ik me om kwart voor 10 op de afdeling aanmeldde. Nog steeds had ik geen last van zenuwen. Ik was vooral opgelucht. Opgelucht dat de operatie nu echt ging plaatsvinden. Een uur voor ik opgehaald zou worden, kon ik mijn operatiejasje aantrekken en we maakten daar nog wat foto’s van. Ik was er klaar voor en wat eerder dan verwacht, werd ik naar beneden gereden. Na het prikken van het infuus, 4x mijn geboortedatum en naam checken en nadat ik een paar keer had verteld welke operatie ik zou krijgen, werd ik de OK op gereden en ineens waren daar toch de zenuwen. Maar voor ik me dat besefte, werd ik al in slaap gebracht en werd de operatie in gang gezet.
De operatie is geslaagd
Ongeveer anderhalf uur na het onder narcose gaan, werd ik voor het eerst bewust wakker. Ik zeg bewust, omdat je na een maagverkleining, al op de OK dient zelf van het operatiebed, op je gewone bed over te stappen, maar daar heb ik niets van gemerkt. Ik werd wakker en wist niet wat me overkwam. Ik had zó veel pijn, en een enorm gevoel van misselijkheid overviel me. Nadat ik dat aangaf, werd er wat morfine bij gespoten samen met een middeltje tegen de misselijkheid en toen overviel de spanning voor de operatie me ineens en ik begon te huilen als een baby. Gelukkig had ik lieve verpleging, die me af en toe wat zakdoekjes aangaf en me gerust stelde. Ik wilde eigenlijk maar een ding weten: Heb ik een Gastric Bypass gehad of is het toch een andere operatie geworden? Dat antwoord was duidelijk, het was inderdaad een GBP geworden en de operatie is zeer vlot en goed verlopen.
De rest van de middag heb ik vooral wat geslapen, al hoorde ik ook wel veel geroezemoes om me heen en ik werd regelmatig wakker gemaakt om even overeind te komen en naar de wc te lopen. In beweging komen is belangrijk na zo’n operatie. Met overgewicht heb je als je stil ligt nu eenmaal sneller last van trombose. Vanaf een uur of 6 ’s middags was ik behoorlijk wakker. Ik moest de rest van de nacht op de IC, of in dit geval de recovery blijven, vanwege mijn slaapapneu en daar werd het steeds rustiger. Dus konden de verpleegsters echt continue bij me zitten en ik heb gezellig met ze gekletst. Ondertussen was ik aan het wachten op Joost en mijn moeder, die vanaf 19:00 uur bij me mochten komen. Joost zou mijn telefoon meenemen, dus dan kon ik ook weer wat contact hebben met ‘de buitenwereld’.
De eerste nacht met een maagverkleining
Er zijn voordelen en nadelen van een traject met een groep samen. Ik had van te voren al veel gelezen over de operatie en werd als 1 van de laatste van mijn groep geopereerd. Een groot nadeel is toch wel dat ik daardoor hoorde dat de eerste nacht zwaar klote is. De narcose werkt uit en de meeste mensen slapen niet. ’s Avonds kon ik de slaap al niet vatten en ik vreesde voor de rest van de nacht. Maar toen ik mijn bed eenmaal plat gooide, viel ik als een blok in slaap. Af en toe werd ik wakker omdat er een spoedkeizersnede gedaan moest worden en er een vrouw vol in de weeën vlak voor me neer gezet werd, maar dat was ook wel heel bijzonder om mee te maken. De rest van de nacht sliep ik als een roosje en om half 6 werd ik wakker gemaakt, het was tijd om naar zaal te vertrekken. Daar heb ik geen seconde meer geslapen. Ik lag alleen, maar er druppelden gedurende de ochtend steeds meer mensen binnen die eenzelfde operatie zouden krijgen en de kamer was daardoor erg onrustig.
De eerste keer eten
Pas de ochtend na de operatie, mocht ik voor het eerst wat eten. Ik kreeg wat Optimel vanille vla en een kopje thee. Wel werd me op het hart gedrukt om een half uur tussen deze twee dingen te laten zitten. Ik besloot dus eerst wat van mijn thee te nippen. Heel erg eng, want de dag ervoor voelde elk slokje water als een blok op mijn maag terecht komen. Maar de mini slokjes thee gingen goed, ik werd niet misselijk en voelde me prima. Na een half uurtje probeerde ik ook de eerste theelepeltjes vla en ook dat ging goed. Dat gaf vertrouwen. Ondertussen begon het gas, wat ze tijdens de operatie in je lijf spuiten wat op mijn schouders te drukken, een teken dat ik in beweging moest komen. Ik werd door een verpleegkundige onder de douche geholpen en toen ook dat goed ging, begon ik te wandelen door de ziekenhuisgangen. Samen met mijn infuuspaal. Dat voelde lekker. Toen de verpleging door had, dat het zo goed ging, werden de infuuszakken losgekoppeld en bleef er alleen een waaknaald in mijn hand zitten. Zo kon ik me vrijer bewegen.
Terwijl ik af en toe wat at, wat dronk en wat heen en weer liep, hield ik me ook bezig met de mensen op zaal, 1 voor 1 werden ze naar de OK gebracht. Maar voor die tijd stelde ik ze bijna allemaal gerust. Of nou ja, meer hun familieleden haha. En na een paar uurtjes kwamen ze ook 1 voor 1 weer naar boven. Wat een wereld van verschil maakt een dag. Terwijl de meesten vooral sliepen, bleef ik heen en weer lopen. Het was toch te druk in de kamer om te slapen, dus ging ik rustig in de wachtkamer zitten, waar een aquarium was, had ik tenminste wat te kijken. Of ik ging op bezoek bij iemand uit mijn groep, met haar ging het minder goed, dus ze lag vooral op bed en mocht die avond ook nog niet naar huis. Ik wel, tijdens het avondeten kwam de chirurg nog even kijken hoe het ging en de verpleging zag dat ik wat hapjes at en gaf goedkeuring voor mijn ontslag. Tijd om naar huis te gaan, op naar mijn nieuwe leven. Ik werd losgelaten door het ziekenhuis (hetzij tijdelijk) en vanaf nu is het aan mij om mijn nieuwe levensstijl toe te passen.
Eenmaal thuis
De reis naar huis viel wel wat tegen, het was best druk onderweg, al waren we na de spits vertrokken en sowieso is het ruim een uur rijden vanuit het ziekenhuis. Ik liet het maar over me heen komen, maar was blij toen ik op de bank kon zitten thuis. Met een kleedje over me heen, een beetje naar The Voice kijken en voorzichtig wat vla eten. Ik voelde me zo goed deze dag, dat ik bang was dat ik me de dagen daarna minder goed zou voelen. En dat klopte. Ik was moe. Zo vreselijk moe en het gas drukte vervelend op mijn schouders. Daarnaast had ik ook wat pijn, wat gelukkig met de morfinepillen die ik had meegekregen wel beter ging. De kinderen kwamen weer thuis, moesten wennen aan het feit dat ik zo moe was en ze niet mocht optillen. En zo moesten we allemaal erg wennen aan deze nieuwe situatie.
Dumpingsyndroom
Dat wennen aan de situatie blijft maar doorgaan. Na ruim een week mocht ik in plaats van vloeibaar wat vaster gaan eten en toen bleek dat ik nogal gevoelig ben voor dumpings. Wat dit precies is, zal ik later nog eens uitleggen, maar ik kan na sommige maaltijden, heel erg ziek worden. Het duurt meestal een half uurtje of net iets langer, maar is wel erg vervelend. Eten gaat moeizaam en ik moet hier nog steeds heel erg aan wennen. Het is zuur als je tijdens de groepssessies hoort, dat je de enige bent die hier last van heeft. Sommige mensen kunnen alles eten, andere mensen hebben soms alleen wat last van een vol gevoel na het avondeten. Conclusie van de arts is dan ook dat ik gewoon domme pech heb. Het dumpingsyndroom is een complicatie die kan optreden na een Gastric Bypass en hier is in principe niets aan te doen. Mijn herstel gaat hierdoor langzaam, ik ben erg moe, krijg natuurlijk nauwelijks voedingsstoffen binnen. Mijn maag heeft de grootte van een kiwi en door het dumpingsyndroom kan ik soms maar 2 mini hapjes op tijdens een maaltijd. Natuurlijk slik ik veel vitamines bij en probeer ik ook een paar keer per dag ‘veilige’ dingen te eten, zodat ik toch voedingsstoffen binnen krijg en het mentaal het gevoel geeft dat ik tenminste iets gegeten heb.
Hoeveel kilo’s kwijt?
De operatie is inmiddels ruim 5 weken geleden en hoewel ik me vaak nog helemaal niet goed voel, gaat het met het gewichtsverlies wel erg goed. Ik ben namelijk al 15 kilo kwijt sinds de dag voor de operatie. Dit is bizar veel. Gemiddeld 3kg per week. Het is me aan te zien en ik merk me dat ik me met elke kilo die verdwijnt, steeds makkelijker ga bewegen. Opstaan van de bank of een stoel gaat makkelijker. Mijn schoenen aantrekken kost me steeds minder moeite. Mijn kleding lubbert om me heen en ik begin botjes te voelen op plekken waarvan ik niet eens meer wist dat die er zaten. Het ‘knobbeltje’ in mijn pols bijvoorbeeld. Maar ook m’n heupbotten komen meer tevoorschijn. Soms heb ik echt pijn als ik een uurtje stil heb gezeten. Pijn aan m’n stuitje, want ook die wordt minder beschermd door een vetlaag. Ook heb ik het vrijwel altijd koud, ik kon voor de operatie zweten als een otter, maar heb geen zweetdruppels meer op mijn gezicht gevoeld na enige inspanning. Het is bizar hoe snel het gaat. En het gaat natuurlijk de komende tijd echt wel eens wat langzamer. Dat moet ook wel, want anders blijft er nog minder dan een Sylvie Meis van me over.
Mijn einddoel? Ik wil in elk geval weer onder de 70kg terecht komen. Het liefst zelfs onder de 60, maar ik weet niet zeker of dat reëel is. Mijn eerst volgende mijlpaal is onder mijn startgewicht bij de zwangerschap van Luuk komen, en daar zit ik nu nog 10 kilo vandaan. Alles wat ik daaronder zal gaan wegen, is winst.
Ik zal af en toe nog wel een update geven en je kunt natuurlijk in mijn weekoverzichten die vanaf woensdag weer online gaan komen, foto’s zien van mijn mini maaltijden en ik ben tegenwoordig best wel fan van selfies maken haha. Dus je ziet de verandering op foto’s sowieso voorbij komen. Wil je meer weten over de operatie en hoe alles gaat, dan zou ik je aanraden om mijn nieuwe blog Mini Maag te lezen. Daar ga ik de komende tijd veel updaten.