De maagverkleining van Dees

“Mijn overgewicht was eigenlijk altijd al wel aanwezig, niet zozeer dat ik me nou zo mega voelde, maar meer mijn omgeving. Dat is best lastig. Daarbij komen natuurlijk de dingen zoals dat je je veters niet kunt strikken, je jezelf niet volgens de mode kunt kleden, een trap op en meteen aan de beademing moeten etc. Ik ben nog nooit ergens weggebleven vanwege mijn overgewicht, eigenlijk was altijd wel ‘die vrolijke dikke’. Maar in januari liep ik met mijn jongste zoon over straat, hij rende zo de straat op en ik kon hem niet bijhouden. Voor mijn ogen flitste het beeld dat hij aangereden zou worden, maar dit is gelukkig niet gebeurd. Ik ben naar huis gelopen, heb keihard gehuild en zei tegen Mike: “De maat is vol. Het kan zo niet meer. Ik kan zo geen goede moeder zijn voor de kinderen”. Samen hebben we een afspraak gemaakt bij de huisarts. Op 17 januari kreeg ik de verwijzing voor het Catharina ziekenhuis in Eindhoven. En na een groepsbijeenkomst en een screeningsdag kreeg ik op zaterdag 23 maart 2017 groen licht van het ziekenhuis. Helaas hebben ze er in Eindhoven geen heel traject omheen zitten, dat vind ik achteraf erg jammer!”

“Op 3 mei 2017 kreeg ik een Gastric Sleeve in Eindhoven. Toen ik wakker werd, had ik het gevoel dat er een vrachtwagen over me heen gereden was. Ik had geen pijn hoor, maar spierpijn kreeg ineens een andere betekenis. De eerste drie dagen kon ik niet goed drinken. Alles viel als een blok in mijn maag, maar ik heb doorgezet. Koud water was voor mij de key. Eten ging eigenlijk vanaf de eerste dag al heel goed. Ja, de eerste weken eet je een hapje of drie, per keer. En het is ook je eigen mindset of je het daar moeilijk mee gaat krijgen.

Ik heb mezelf voorgehouden dat het beter zou worden en dat werd het ook. Mijn nieuwe leven, oh ik kan er wel uren over vertellen! Het voelt alsof ik opnieuw geboren ben. Ik kan alles eten, drinken (ja, zelfs af en toe een biertje!), scherp eten kan ik ook makkelijk. Je hele leven staat op zijn kop, ga daar maar vanuit. Als je daar niet klaar voor bent, dan zal het een heel zwaar traject gaan worden. Persoonlijk geniet ik elke dag van het leven, veel meer dan ooit tevoren. Overal neem ik mijn koelboxje mee naartoe, zodat ik geen slechte keuzes hoef te maken.”

“Mijn startgewicht was 148,3 kilo. Dit schrijf ik wel met bibberende knieeen, want veel mensen weten dit niet. Op de dag van de operatie woog ik 126,8 kilo. Ik val snel af, te snel volgens het ziekenhuis, maar ik kan er niet veel aan doen. Mijn streefgewicht is 80 kilo. En vandaag weeg ik 85,8 kilo. Ik ben meer dan te vrede. Sterker nog, als het zo zou blijven, zou ik er niet verdrietig van zijn. Ik pas weer in maat 42, dat wilde ik graag. het was mijn persoonlijke doel. Ik ben 1.81 cm lang, dus ik heb inmiddels een normaal postuur. Mijn lichaam is wel veranderd na de operatie, maar mijn buik, benen en armen hangen niet gelukkig. Wel zou ik later een borstverkleining willen, ik had zelf een grote E-cup en 4 maanden na de operatie is het een C. De zwaartekracht wint deze strijd, haha. Ik vind mezelf niet perse mooier geworden, maar ik voel me wel 100 keer beter. Ik ben fit, energiek, ik heb overal zin in en kan alles weer doen.”

“Soms heb ik spijt dat ik het niet eerder heb gedaan, maar dat is dan ook gelijk het enige waar ik spijt van heb. Wel is het jammer dat de mensen die eerst zo’n moeite hadden met mijn overgewicht, nu juist moeite lijken te hebben met mijn gewichtsverlies. Maar ja, ik heb het voor mijzelf en mijn gezin gedaan en dat is het enige wat telt.”

“Je maakt deze keuze niet zomaar. Ik denk dat mensen het traject vaak onderschatten. Zo wordt er vaak gezegd: “Oh die heeft een maagverkleining, dus die doet er niks voor!”, maar geloof me, je werkt harder dan bij welk dieet ooit. Ik mag heel dankbaar zijn, want mijn nieuwe leven heeft me zoveel gegeven. Ik heb vooral mezelf teruggekregen, iedere dag groei ik een beetje meer, ontpop ik mezelf van een klein dik rupsje tot de jonge vrouw die ik nu kan en mag zijn. Ik ben dankbaar voor mijn obesitas groepje, de slanke dennen, die om en in dezelfde periode geopereerd zijn. Ook ben ik dankbaar voor mijn familie, voor het opvangen van alle tranen, mijn schoonfamilie, mijn vrienden, maar vooral van mijn gezin. Zonder Mike had ik dit niet gekund. Hij is er non stop voor me geweest. We hebben samen gehuild op weg naar de OK, maar misschien nog wel meer toen ik heel terug kwam. Het kostte bloed zweet en tranen, het gevecht met de weegschaal, het overgeven van dat ene hapje teveel. Mike was er voor me en is er nog steeds voor me. Met hem ga ik oud worden. Hij was gelukkig met mijn oude 148 kilo wegende ik, maar is nu nog gelukkiger omdat ik zelf eindelijk gelukkig ben.”

Lieve Dees, ontzettend bedankt voor het meedoen aan deze rubriek. Ik weet dat je het heel eng vind om jezelf zo open te stellen, maar juist daarom vind ik het heel stoer. En kijk eens wat je hebt bereikt! Je kunt alleen maar trots op jezelf zijn!